پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ پیامبرخوانده‌ی بهائیت در کتاب اقدس خود، انتقال جسد میّت را به مسافتی بیش از یک ساعت حرام اعلام کرده است: «حُرِّمَ عَلیکُم نقل المیّت أزیَد مِن مسافةِ ساعة فی المَدینة ادفنوهُ بالروح و الریحان فی مکانٍ قریب [1]؛ بر شما جابجا کردن مرده به مکانی که بیش از یک ساعت از شهر فاصله دارد حرام است. او را به خوبی و خوشی در جایی نزدیک دفن کنید».
اما به راستی اگر انتقال جسد اموات به مسافتی بیش از یک ساعت جایز نیست، چگونه پیامبرخوانده‌ی بهائی و عبدالبهاء، دستور به انتقال بقایای جنازه‌ی علی‌محمد باب از تبریز به تهران و سپس از طریق اصفهان به کرمانشاه، بغداد، دمشق، بیروت و سپس عکا دادند و دست آخر آن را در کوه کرمل دفن کردند؟![2] آری؛ گویا این اغنام البهاء هستند که تنها موظف به انجام احکام ساختگی او بوده و رهبران این فرقه، از اجرای آن‌ها معاف هستند!

پی‌نوشت:
[1]. حسینعلی نوری، اقدس، نسخه‌ی الکترونیکی، ص 123، بند: 130.
[2]. ر.ک: شوقی افندی، قرن بدیع، ترجمه: نصرالله مودت، بی‌جا: مؤسسه‌ی ملّی مطبوعات امری، 124 بدیع، ص 258.