متن مقاله
ابن تیمیه حرّانی و بعضی از پیروان او نسبت به شیعه نگرش منفی دارند و با اشاعه برخی از دروغ‌ها و تهمت‌های ناروا و بدون سند، خباثت و کینه‌ی خود را به این مذهب که پیرو اهل بیت پیامبر هستند را نشان می‌دهند. افرادی مانند او در حقیقت ادامه دهنده‌ی تفکرات بنی امیه بوده که سعی در تضعیف شیعه دارند، لذا با تهمت‌های بی‌اساس مثل این جمله که یهود برای مردگان خود سنگ لحد نمی‌گذارند و رافضه هم همانند ایشان سنگ لحد برای اموات نمی‌گذارند.[1] سعی دارند به دیگر مذاهب اسلامی بقبولانند که مذهب شیعه در حقیقت مسلمان نیستند، بلکه یهودی هستند، و یا در جای دیگر می‌گویند: روافض همان شیعیانی هستند که از منکر دست نمی‌کشند، بلکه بیشتر شهرهای آنان منکر وجود دارد، و از ستم و فحشاء و مانند آن چشم پوشی نمی‌کنند. آنان ولایت و دوستی کافران را پذیرفته‌اند که نه مومن هستند و نه کافر.[2]
در پاسخ به او و افرادی مانند او (کسانی‌که معتقد به ارتکاب منکرات، ستم و فحشاء از سوی شیعه هستند) این است که اگر معتقدند که علمای شیعه این منکرات را جایز می‌دانند، اتهامی بسیار زشت و تهمتی ناجوان‌مردانه است. بزرگان شیعه سیره و روش پیامبر و علی و امامان معصوم (علیهم‌السلام) را نصب العین خود قرار می‌دهند و از هرگونه فساد و منکر در جامعه اسلامی نهی کرده و آنان را نگران و ناراحت می‌کند، لکن مدعیانی مثل ابن تیمیه و هم‌فکران او به سبب کینه و بغضی که نسبت به این انسان‌های پاک دارند و هر چه را شنیده‌اند و یا خوانده‌اند و یا الهام شیطانی به آن‌ها شده را باور کرده و در کتب خود به دیگران منتقل می‌کنند، در حالی‌که مدعی پیروی از قرآن و سنت پیامبری هستند که هیچ تناسبی با آن ندارند و غافلند از آیاتی مثل این آیه شریفه: «يا أَيُّهَا الَّذينَ آمَنُوا اجْتَنِبُوا کَثيراً مِنَ الظَّنِّ إِنَّ بَعْضَ الظَّنِّ إِثْمٌ.[حجرات/12] ای کسانی‌‌که ایمان آورده‌اید، از بسیاری از گمان‌ها بپرهیزید، زیرا برخی از گمان‌ها گناه هستند.»
و اگر مقصود او عوام شیعه باشد، قطعاً عمومیت دارد، چرا که این فساد و ارتکاب به منکر در مناطق سنی‌نشین نیز بیشتر و فراوان‌تر است و هیچ انسان منصف آن را به مذهب خاصی نسبت نمی‌دهد، بلکه این موضوع به سست ایمانی و بی‌مبالاتی مرتکبین آن مرتبط است؛ فلذا ارتکاب منکر به مذهب شیعه مربوط نیست.
اما در مورد اتهام ستمگری و ظلم به شیعه باید گفت اگر برخی از مدعیان تشیع دست به ظلم و ستم می‌زنند، از ساحت علمای شیعه قطعاً به دور است. در حالی‌که علمای اهل سنت از اعوان و انصار بیگانگان استعماری هستند و با آنان هم‌فکر و هم پیاله‌اند و قیام علیه آنان را حرام می‌دانند؛ در نتیجه اول باید خرده به خودشان بگیرند و راه حلی را برای آن بیابند و بعد ایراد به شیعیان وارد کنند، تا یقین به اثبات مدعایشان و حسن نیتشان شود.

پی‌نوشت:

[1]. مختصر منهاج السنه، ابن تیمیه، دار کنوز اشبیلیا، ریاض، عربستان، (1427ق)، ص106.
[2]. موسوعه ماذا تعرف عن الفرق و المذاهب، احمد حصین، دار عالم الکتب، ریاض، عربستان، ج3 ص1194.