پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ نهاد رهبری بهائیت موسوم به بیت العدل، در تاریخ 18 فوریه 2018 برابر با 29 بهمن 1396، طی بیانیه‌ای، تلویحاً احساس خطر خود را از سایت‌هایی که به انتشار واقعیت‌های پنهان بهائیت می‌پردازند اعلام کرد. در این بیانیه‌ی بیت‌العدل که در ظاهر، پاسخ به سؤال شهروند بهائی کانادایی است، در توصیه‌ای که بیشتر توجهش به پیروان ایرانی‌اش معطوف بوده؛ آمده است: «با افزایش سرسام‌آور تعداد سایت‌ها و صفحات رسانه‌های اجتماعی، قضاوت درباره‌ی صحّت و اعتبار مندرجاتِ هر یک راجع به دیانت بهائی مسئله‌ای پیچیده و چالشی است جدّی برای احبّا و جویندگان حقیقت که چگونه سایت‌های اصیل و یا دوستانه را از رسانه‌های متعصّبین و مغرضین تمیز دهند».[1] در پایان نهاد رهبری بهائیت ملاک‌هایی را برای تشخیص سایت‌هایی که توسط بهائیت اداره می‌شود را به پیروان خود معرفی نموده و آنان را از مراجعه به سایت‌هایی که توسط غیربهائیان اداره می‌شود، بر حذر می‌دارد.
اما به راستی چگونه تشکیلاتی که افتخار خود را در ابداع آموزه‌ی تحری حقیقت می‌داند [2]، پیروان خود را از مطالعه‌ی کلام غیر بهائی و انتخابی آزاد بازمی‌دارد؟! و به عبارتی دیگر، چرا تشکیلات بهائیت از مطالعه‌ی آثار ردّیه توسط پیروانش هراس دارد؟! آیا جستجوی آزادانه‌ی حقیقت، به معنای مطالعه‌ی انحصاری آثار فرقه‌ی بهائیت است؟! و به راستی چرا از میان ادعا تا عمل بهائیت، تا اینقدر فاصله وجود دارد؟!

پی‌نوشت:
[1]. دارالإنشاء بیت العدل، پیام مورخ: 18 فوریه، 2018.
[2]. ر.ک: اشراق خاوری، پیام ملکوت، بی‌جا: موسسه‌ی ملی مطبوعات امری، بی‌تا، ص 17.