پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ علی‌محمد شیرازی پیشوای مسلک بابیت که بهائیان وی را مبشّر خود می‌پندارند، در صحیفه‌ی عدلیه، ادعای اُمیّت و علم الهی را برای خود مطرح می‌کند: «در اعجمیین نشو و نما نموده و در این آثار حقّه، نزد هیچ احدی تعلیم نگرفته، بل امّی صرف بوده در مثل این آثار».[1]
اما این ادعای علی‌محمد شیرازی در حالیست که نوشته‌جات به ظاهر آسمانی وی، سرشار از مطالب خلاف واقع و غلط است. همچنان که وی، رسالت حضرت داوود (علیه السلام) که از انبیاء بنی‌اسرائیل است را قبل از حضرت موسی (علیه السلام) دانسته است: «نظر کن در اُمّت داوود (علیه السلام)، پانصد سال در زبور تربیت شدند تا آن‌که به کمال رسیدند. بعد که موسی (علیه السلام) ظاهر شد، قلیلی که از اهل بصیرت و حکمت زبور بودند، ایمان آوردند و مابقی ماندند».[2]
اما جالب اینجاست که پیامبرخوانده‌ی بهائیت نیز که این اشتباه فاحش علی‌محمد شیرازی را پذیرفته، به جای توضیح درباره‌ی این سوتی بزرگ و نقض ادعای علم الهی او، پیروان را از هرگونه اعتراض بازداشته و آنان را به رعایت تقوا فرا می‌خواند: «قُلنا: إتَّقِ الله و لا تعتَرض عَلی مَن زَیَّنَهُ الله بالعِصمَةِ الکُبری [3]؛ گفتیم: از خدا بترس و بر کسی که خدا او را به عصمت کبری زینت بخشیده اعتراض نکن! سزاوار عباد آن‌که مشرق امر الهی را تصدیق نمایند بر آن‌چه از او ظاهر می‌شود، چه که به مقتضیات بالغه، احدی جز حق، آگاه نه».
اما به راستی که اگر علی‌محمد شیرازی از علم الهی برخوردار بوده، پس چگونه از این مسئله‌ی تاریخی مذهبی پیش پا افتاده بی‌اطلاع بوده و حضرت داوود (علیه السلام) که از پیامبران بنی‌اسرائیل است را بر حضرت موسی (علیه السلام) مقدم دانسته است؟! از آن عجیب‌تر این‌که چگونه بهائیان ابداع آموزه‌ی تطابق دین با علم و عقل را به پیامبرخوانده‌ی خود نسبت می‌دهند [4]، در حالی که او غلط‌گویی‌های باب را برای مشروع جلوه دادن خود توجیه می‌کند؟!

پی‌نوشت:
[1]. علی محمد شیرازی، صحیفه عدلیه، بی‌جا: بی‌نا، بی‌تا، ص 6.
[2]. فاضل مازندرانی، اسرارالآثار خصوصی، بی‌جا: مؤسسه‌ی ملّی مطبوعات امری، 129 بدیع، ج 4، ص 109.
[3]. حسینعلی نوری، اشراقات،(295 صفحه‌ای)، چاپ سنگی، بی‌نا، بی‌تا، ص 18.
[4]. عباس افندی، خطابات، مصر: به همّت فرج‌الله زکی الکردی، 1921 م، ج 2، ص 24.