اگر رجوعی به کتب فریقین داشته باشیم به معاویه‌ای برخورد می‌کنیم که انجام دهنده‌ی گناهان بزرگ و جسارت کننده‌ی بر خدا و اسلام و پیامبر و قرآن و سنت تغییر ناپذیری که او هم به مانند خلفای قبل که او را روی کار آورده بودند را بدعتگذاری کرد و تغییر داد. کسی که هتک کننده‌ی حرمت‌های الهی و کوچک کننده‌ی قدر و منزلت اولیاء و صحابه جلیل القدر بود. کسی که جاری کننده‌ی خون‌های پاک آنها، و عادت دارنده‌ی بر ظلم و ستم که با کشتن انسان‌های بی‌گناه همراه بود. و چه زیبا خداوند در قرآن می‌فرماید: «وَ مَنْ يَقْتُلْ مُؤْمِناً مُتَعَمِّداً فَجَزاؤُهُ جَهَنَّمُ خالِداً فِيها وَ غَضِبَ اللَّهُ عَلَيْهِ وَ لَعَنَهُ وَ أَعَدَّ لَهُ عَذاباً عَظِيماً[نساء/93] و هر کس، فرد با ایمانی را از روی عمد به قتل برساند. مجازات او دوزخ است، در حالی که جاودانه در آن می‌ماند و خداوند بر او غضب می‌کند، و او را از رحمتش دور می‌سازد و عذاب عظیمی برای او آماده ساخته است».
لذا او نخستین سبقت گیرنده‌ی به گناهان فراوان و ننگ آوری بود که مرتکب آن شد. او نخستین خلیفه‌ای بود که خلافت را به پادشاهی تبدیل کرد و شراب فروخت و از آن نوشید، در حالی که خریدار و فروشنده به شدت لعن شده‌اند. او نخستین کسی بود که کارهای زشت و ناپسند را در جامعه‌ی اسلامی پراکنده کرد. او نخستین کسی بود که ربا خواری را حلال کرد و خودش به آن مبادرت ورزید و خلاف قرآن انجام داد[بقره/27]. او نخستین کسی بود که به پاسداشت بدعت عثمان، نماز را در سفر تمام خواند. او نخستین کسی بود که اذان گفتن در نماز عید فطر و قربان را بدعت نهاد. و تکبیر گفتن بین نمازها را ترک کرد در حالی که سنت بود. او نخستین کسی بود که ازدواج با دو خواهر همزمان را جایز دانست. او نخستین کسی بود که لبیک گفتن در حج را ترک کرد و به آن دستور داد. او نخستین کسی بود که لعن و ناسزا گفتن را در خطبه‌ها به حضرت علی(علیه السلام) وارد کرد و آن را سنت قرار داد. او نخستین کسی بود که حکم زناکار را نقض کرد و راه و روش جاهلیت را زنده کرد. او نخستین کسی بود که بر امام زمانش ستم کرد و با او به مخالفت برخواست و جنگ با او را آغاز کرد. او نخستین کسی بود که برای جعل حدیث و تحریف قرآن به انسانهای طماع صله و جوایز عطا کرد. او نخستین کسی بود که صحابه عادل صدر اسلام و تابعین نیکوکار و بزرگان دین را به خاطر محبت به حضرت علی و اهل بیت پیامبر(علیهم السلام) کشت.
او نخستین کسی بود که مردان و زنان و کودکان را کشت و سر برید و اموال آنها را غارت کرد و کشته شدگان را مثله کرد، خانه‌هایشان را ویران نمود، فقط به جرم محبت به حضرت علی(علیه السلام). او نخستین کسی بود که خواست منبر پیامبر خدا را از مدینه به شام منتقل کند و چون حرکت داد خورشید خسوف کرد، پس آن را رها نمود. او نخستین کسی بود که در دین اسلام با پوشیدن لباس حریر و ابریشم و همچنین در ظروف طلا و نقره و... حرامی را که از آن برای مردان نهی شده بود را انجام داد. او نخستین کسی بود که به شهر پیامبر و حرم امن الهی حمله کرد و اهل آن مناطق را به وحشت انداخت و احترام این دو جا را نگه نداشت. و جرمهای بزرگ و کوچکی که کسی بر او سبقت نگرفت و او خود پیشتاز در آنها بود، و در کتب بزرگان اهل سنت با کمی دقت و بررسی می‌بینیم که نوشته شده است.[1] حال سئوالی که از دوستداران این خبیث ملعون باید پرسید و مطرح است این می‌باشد که با وجود این همه گناه، آیا درست است که برای شخصی یاغی و سرکش، کلمه مدح و فضیلتی از پیامبر صادر شده باشد؟ آیا از پیامبر اکرم، عدالت و حق و راستی سخنی که ستایش وی را به وهم اندازد وارد شده است؟ و آیا... هرگز چنین نیست بلکه پیامبر اکرم خود بزرگترین کسی خواهد بود که نسبت به او و افرادی به مانند او دشمن است.

پی‌نوشت:

[1]. البدایه و النهایه، ابن کثیر، دار احیاء التراث العربی، بیروت، لبنان، ج8 ص49 حوادث سال50 هجری.
- تاریخ الخلفا، سیوطی، دارالفکر، بیروت، لبنان، ص187.
- فتح الباری، ابن حجر عسقلانی، دارالمعرفه، بیروت، لبنان، ج7 ص104.
- الصواعق المحرقه، هیثمی، مکتبه القاهره، قاهره، مصر، ص127.
- ربیع الابرار، زمخشری، انتشارات شریف رضی، قم، ایران، باب 75 ج4 ص24.
- تاریخ طبری، طبری، دارالکتب العلمیه، بیروت، لبنان، ج5 ص279 حوادث سال 51 هجری.