اعتقاد به نبوت عامه و خاصه یکی از شرایط ورود به دایرۀ اسلام می‌باشد که اگر کسی با اختیار و آگاهی آن را انکار کند، از دایرۀ اسلام خارج است. در اشعار و متون اهل‌حق نام پیامبران و شرح حال ایشان ذکر شده و این نشانگر قبول نبوت از طرف این فرقه است.

البته با توجه به اعتقاد این فرقه به تناسخ و دونادون، روح پیامبران الهی در رهبران این فرقه حلول نموده است. اعتقاد اینان به حلول، از جمله مشکلات اعتقادی اهل‌حق است که در جای جای گزاره‌‌های دینی و اصول اعتقادی آنان مشکل‌ساز شده است. به جرأت می‌توان ادعا کرد حل شدن حلول و دونادون در میان اهل‌حق، تا80 درصد مشکلات عقیدتی این فرقه را حل می‌کند.

آنان معتقدند یک عده از پیشوایان آنها (على الخصوص هفت‏تن، هفتوان و هفت‏ سردار قولطاسیان) در اعصار گذشته، در جامۀ «پیامبران‏» و صحابۀ حضرت رسول، دوازده امام، یاران امام حسین وحتى عرفا و سلاطین به دنیا آمده و بر اساس پیمان «بیاوبس»، به ارشاد و هدایت مردم جهان پرداخته‏اند. مثلاً به عقیدۀ اهل‌حق پیامبرانى چون: شیث، نوح، صالح، یعقوب، ایوب، شعیب، یونس و مسیح( عبارتند از همان بنیامین، و پیران اهل‌حق که در جامه‌هاى گوناگون در میان مردم ظاهر گشته و مردم را هدایت نموده‏اند.

چنین افسانه‌هایى در دفتر و کتب این فرقه، مخصوصاً حق الحقائق‏ یا شاهنامۀ حقیقت به وفور یافت مى‏شود.[1]

نقد اعتقاد اهل حق به نبوت

    درمورد انبیاء قائل به دونادون هستند
    در عمل، خود را ملزم به احکام و شریعت پیامبران نمی دانند
    اطلاعات آنها نسبت به نبوت عامه و خاصه اندک است
    برداشت ایشان از شریعت و احکام تکلیفی ناصحیح است. احکام شریعت را فقط برای افراد مبتدی لازم الاجرا می دانند.

پی‌نوشت:

[1]. ر.ک. شاهنامه حقیقت، ص 6 به بعد.