پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ آنچه در اکثر کتب صوفیه بارز و نمایان است، کرامت‌سازی و مقام‌تراشی صوفیه برای خود و بزرگان صوفیه است. ایشان خود را تنها اولیاء الهی می‌دانند و اتصال به عوالم دیگر را فقط منحصر در صوفیان دانسته‌اند و دکتر غنی درباره این ادعا می‌نویسد: «خلاصه عقیده صوفی این است که فوق عالم مرئی و محسوس عالمی است ... و اتصال به آن عالم مخصوص به اصفیا و برگزیدگان حق است که "اولیاءالله" هستند... صوفیه برگزیدگان مسلمین هستند و اولیاء برگزیدگان صوفیه.» [تاریخ تصوف در اسلام، ج 2، صص 241-242] صوفیان نه‌تنها اتصال به ملکوت و عوالم دیگر را منحصر در خود می‌دانند بلکه تنها خود را اولیاءالله خوانده‌اند. ادعایی که قبلاً توسط یهودیان مطرح شده است و خداوند متعال در پاسخ به این ادعای گزاف می‌فرماید: «قُلْ یا أَیهَا الَّذینَ هادُوا إِنْ زَعَمْتُمْ أَنَّکُمْ أَوْلِیاءُ لِلَّهِ مِنْ دُونِ النَّاسِ فَتَمَنَّوُا الْمَوْتَ إِنْ کُنْتُمْ صادِقینَ [جمعه / 6] بگو: ای کسانی که یهودی هستید، اگر می‌پندارید که شما دوستان خدایید نه مردم دیگر، پس آرزوی مرگ کنید اگر راست‌گویید.» این ادعای صوفیان نیز به‌مانند ادعای یهودیان است. زیرا همان‌طور که صوفیان خود را برترین مسلمانان و تنها اولیاء الهی می‌دانند یهودیان نیز خود را تنها اولیاء الهی و برتر از تمام انسان‌ها معرفی کرده‌اند.

پی‌نوشت:
دکتر غنی، قاسم، تاریخ تصوف در اسلام، نشر زوار، تهران، 1386، ج 2، صص 241-242