پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ سرکردگان فرقه‌ی بهائیت که قیام عاشورا و شهادت امام حسین (علیه السلام) را به عنوان نماد مقاومت، استواری و مظلومیت شیعیان می‌دیدند، تلاش‌های بسیاری برای کم‌رنگ نمودن این قیام انجام داده‌اند. شاید یکی از تلاش‌های آنان را بتوان در معادل‌سازی قیام عاشورا در بهائیت دانست.
در این راستا، جناب اشراق خاوری (از مبلّغان برجسته‌ی بهائی)، حکایت هلاکت عده‌ای از بابیان به سرکردگی ملاحسین بشرویه‌ای را به سبکی اغراق‌آمیز و با کمترین تفاوت نسبت به شهادت امام حسین (علیه السلام) نقل می‌کند. ذکر مشترکات تا جایی است که حتی تعداد بابیان هلاک شده نیز 72 نفر شمرده می‌شوند![ر.ک: رحیق مختوم، ج 1، صص 120-117] اما در نقد این حادثه می‌بایست نکاتی به اختصار ذکر شود.
اول: اشراق خاوری در نقل حکایت هلاکت بابیان شورشی، در نهایت جسارت و بی‌شرمی؛ مردم مسلمان ایران را به یزیدیان تشبیه می‌کند!
دوم: در کتاب نقطة الکاف (یکی از کُتُب معتبر بهائی)، در خصوص جنایات و اقدام به قتل‌عام بیگناهان، توسط همین (به اصطلاح) کربلایی‌هایِ بهائی می‌خوانیم: «جمعی رفتند و در شب یورش برده، دِه را گرفتند و یکصدوسی نفر را به قتل رسانیدند، تتمه فرار نموده، دِه را حضرات اصحاب حق خراب نمودند و آذوقه ایشان را جمیعاً به قلعه بردند».[نقطة الکاف، ص 101]
با این حال، بهائیان پاسخ گویند: آیا کسانی که در قلعه‌ی طبرسی اقدام به غارت و قتل‌عام افراد روستایی غیرمسلح کردند ظالمند یا نظامیانی که به مقابله با آنان پرداختند؟!

پی‌نوشت:
عبدالحمید اشراق خاوری، رحیق مختوم، بی‌جا: لجنه‌ی ملّی نشریات امری، 102 بدیع، صص 120-117.
میرزا کاشانی، نقطة الکاف، به سعی و اهتمام ادوارد براون، انتشارات مطبعه بریل در لیدن از بلاد هلاند، 1910، ص 101.