شارح نهج البلاغه جناب «ابن‌ابی‌الحدید» معتزلی در ذیل حکمت 117 نهج‌البلاغه که حضرت فرمودند: «دوتن به خاطر من به هلاکت رسیدند؛ دوست افراط کننده و دشمن دشنام دهنده.»(نهج البلاغه، حکمت 117) کلامی زیبا و عجیبی را از رسول اکرم (صلی الله علیه و آله) در مورد فضایل حضرت علی نقل می‌کند که بدین شرح می‌باشد:
«پیامبر فرمودند: به خدا قسم! اگر خوف این نبود که بعضی از گروه‌های اسلامی درباره تو بگویند، آن‌چه را که نصاری در مورد پسر مریم گفتند.(یعنی گفتند که او پسر خداست.) هر آینه امروز درباره تو چیزی می‌گفتم که به احدی از مردم نمی‌گذشتی، مگر آن‌که خاک قدمت را جهت تبرک بر می‌داشتند.»( شرح نهج البلاغه ابن ابی الحدید، ج9، ص168)

نتیجه این‌که باید  نسبت به حبّ و بغض ائمه، از افراط  و تفریط پرهیز کنیم؛ چه شیعه چه سنی. افراطی که باعث تفرقه و غلوّ بشود و تفریطی که مانع تحقیق و باعث کتمان حقایق بشود. همین اقرار و ذکر فضایل بهترین الگو و نشانی است برای رسیدن به حقیقت حقانیت و برتری امیرالمؤمنین علی (علیه السلام).

پی‌نوشت:

سید شریف رضی، ترجمه محمد دشتی، انتشارات پیام عدالت، چاپ هفتم، 1386ش، حکمت 117،ص464 «هلك في رجلان محب غال ومبغض قال» «هلاك شده درباره من دو كس، دوستى غالى و دشمنى قالى، یعنی ‏دشمنى كه در درك مقامم درماند و به‌من ناروا گوید»
ابن أبي الحديد معتزلی، شرح نهج البلاغة، تحقيق : محمد أبو الفضل إبراهيم، مؤسسة إسماعيليان للطباعة والنشر والتوزيع،ج9، ص168 «والذي نفسي بيده ، لولا أن تقول طوائف من أمتي فيك ما قالت النصارى في ابن مريم ، لقلت اليوم فيك مقالا : لا تمر بملا من المسلمين إلا أخذوا التراب من تحت قدميك للبركة»