اگر خدا باید امام را نصب کند و امامت انتصابی است، چرا امیرالمؤمنین در شورای انتخابی شرکت کرد؟!
آیة‌الله جوادی می‌گوید: «اوّلاً: احتمال بود كه شورا به امامت امیرالمومنین گردن نهد؛ از اين جهت بر ایشان لازم بود كه به اين احتمال، ترتيب اثر دهد و در شورا شركت كند، و اگر شركت نمی‌كرد، تحليل‌گران تاريخ می‌گفتند: علی‌ (عليه‌السلام) حاضر به پذيرش خلافت نبود؛ چرا که اگر شركت می‌كرد، حتماً شورا به او رای می‌داد.

ثانياً: امیرالمومنین كه در ميان امت اسلامی، حريص‌ترين فرد بر حفظ وحدت و الفت امت بود.(نهج البلاغه، نامه78) و برای پرهيز از تفرقه، بيشترين تلاش را داشت. كسی‌كه حاضر بود از حق شخصی خود بگذرد و خار در چشم و استخوان در گلو، 25 سال صبر کند، چاره‌ای جز پذيرش فرمان خلیفه و اطاعت امر حكومت نداشت؛ زيرا از نظر امام، وجود خليفه، از نبود آن و ایجاد هرج و مرج بهتر است؛ و فرمود: «مردم، ناچار از داشتن امير هستند، خواه نيك باشد يا فاجر.»(همان، خطبه40) بنابراين، شركت آن حضرت در شورا، دليلی بر مشروع دانستن آن و معين نبودن امام از طرف خدای سبحان نيست.(ادب فنای مقربان، ج1، ص354)

پی‌نوشت:

نهج‌البلاغه، سید رضی، دارالهجره، قم، نامه78، بند3.
ادب فنای مقربان، آیت‌الله جوادی آملی، تحقیق: محمد صفائی، قم، نشر اسراء، اولین چاپ، 1381 ش، ج1، ص354.