در این نوشتار مختصر از کتب معتبر اهل سنت اثبات می‌کنیم که این القاب مختص به حضرت علی (علیه السلام) بوده است که توسط جاهلان و برخی از عالمان اهل سنت با جعل در آیات و روایات باعث گردیدند که حتی مردم عوام اهل سنت بدون هیچ تقصیری این موضوع را تکرار کنند و این القاب را به خلفای دیگر و برخی از اصحاب پیامبر بدهند.
اهل سنت لقب صدیق را به ابوبکر داده‌اند و این در حالی است که در آیه شریفه خداوند می‌فرماید: «وَ کُونُوا مَعَ الصّادِقینَ.[توبه/119] و باشید شما از صادقین و راستگویان.» لذا مراد پیامبر اکرم، حضرت علی (علیه السلام) است و بزرگان اهل سنت در کتب تفاسیر خود متفقاً به آن اذعان دارند و زمخشری در کتاب خود آن را ذکر کرده است.[1] ابن ماجه در کتاب سنن خود آورده است که: «قال علی، انا عبدالله، اخو رسول الله، انا الصدیق الاکبر لایقولها بعدی الاّ کذّاب...[2] گفت حضرت علی من بنده‌ی خدا، برادر رسول خدا، صدیق بزرگ هستم، کسی این ادعاها را بعد من نمی‌کند (خود یا دیگران را صدیق نمی‌خواند) مگر این‌که بسیار دروغ‌گو است...»
متقی هندی در کتاب کنزالعمال خود آورده است که پیامبر به امام علی (علیهماالسلام) اشاره کرد و فرمودند: «انّ هذا اوّل من آمن بی و اوّل من یصافحنی یوم القیامه و هذا الصدیق الاکبر...[3] همانا علی اولین ایمان آورنده به من است و لذا نخستین کسی است که در قیامت با من مصافحه می‌کند و این علی صدیق بزرگ است...»
هم‌چنین اهل سنت لقب فاروق را به عمر بن خطاب می‌دهند و این در حالی است که در روایات از پیامبر اکرم وارد شده است که حضرت فرمودند: «هذا فاروق هذه الامة، یفرّق بین الحق و الباطل...[4] این علی است که فاروق امت اسلام است، چرا که بین حقّ و باطل را جدا می‌سازد...»
و هم‌چنین لقب ذوالنورین را هم به عثمان دادند و این در حالی است که صاحب دو نور، وجود مبارک حضرت علی (علیه السلام) است که دو نور عظیم و دو ستاره‌ی نورانی یعنی امام حسن و امام حسین (علیهماالسلام) از فرزندان ایشان هستند و پیامبر به سبب این دو آقا زاده این لقب را به حضرت علی (علیه السلام) اختصاص داده‌اند. اما اهل سنت معتقدند که ذوالنورین به‌خاطر ازدواج عثمان با دو دختر پیامبر به نام‌های رقیه و ام کلثوم بوده است که افتخار دامادی رسول خدا را کسب کرد و صاحب این لقب خاص گردید، و این در حالی است که این دو دختر از دختران خواهر حضرت خدیجه (سلام الله علیها) بودند و ربیبه‌های پیامبر محسوب می‌شدند. و استناد اهل سنت هم به این روایت است که می‌گویند در حدیثی وارد شده است که: «... لااله الاالله محمد رسول الله ابوبکر الصدیق و عمر الفاروق و عثمان ذوالنورین.[5] هیچ درختی نیست مگر آن‌که روی برگ‌های آن نوشته شده است که (نیست خدایی جز خدای یگانه) و محمد رسول خداست و ابوبکر صدیق و راست‌گو است و عثمان جدا کننده‌ی حق از باطل است و عثمان صاحب دو نور است.»
ذیل این حدیث، طبرانی از بزرگان اهل سنت در کتاب خود می‌نویسد، این حدیث از جعلیّات علی بن جمیل رقّی است و این راوی وضاع الحدیث است؛ او متفرد به این حدیث است. عالمان دیگر اهل سنت مانند خطیب بغدادی، ذهبی، ابن کثیر، ابن عدی، ابونعیم اصفهانی، و دیگران متفق القولند که این حدیث موضوع و جعلی است.
هم‌چنین لقب سیف الله را به خالد بن ولید می‌دهند، کسی‌که به زناکار بودن و شراب‌خواری و فسق و فجور و ظالم بودن معروف و مشهور است و نیازی به شواهد آوردن برای او نیست، بلکه این لقب اختصاصی حضرت علی (علیه السلام) است که در جنگ احد چنان مردانه و استوار در کنار پیامبر خدا جنگید (تا این‌که شمشیرش دوبار شکست و یا بر اثر ضربات پی‌درپی شکاف برداشت) و در نهایت جبرئیل امین برای آن حضرت شمشیر ذوالفقار را آورد و ندا داد: «لافتی الاّ علی لاسیف الاّ ذوالفقار.[6] نیست جوان‌مردی مثل علی و نیست شمشیری مگر شمشیر ذوالفقار.»
و همچنین لقب امیرالمومنین را اهل سنت به هر خلیفه‌ای انتساب می‌کردند و این لقب حتی در حکومت بنی‌امیه و بنی‌العباس هم روی خلفای غاصب و ظالم قرار گرفت و این در حالی است که این لقب اختصاصی حضرت علی (علیه السلام) است و بزرگان اهل سنت آن را در کتاب‌های خود ذکر کرده‌اند، مثلاً طبری در کتاب الولایه خود می‌نویسد: «انّ جبرائیل خاطب علیاً فی حیاة النبیّ و سمّاه امیر المومنین و قائد الغر المحجلین و سیدّ ولد آدم...[7] همانا جبرئیل در زمان حیات پیامبر اکرم با امام علی (علیه السلام) سخن می‌گفت و او را به این کلمات (امیرالمومنین، رهبر پیشانی سپیدان، آقای فرزندان آدم و ...) نام‌گذاری کرد.»
در نتیجه این‌که اهل سنت این القاب را با افتخار برای اشخاصی بیان می‌دارند، یا جاهل به روایات موجود در کتب خود هستند و یا از روی تعصب و عناد و غرض آن را برای برخی صحابه پیامبر و خلفای خود مطرح می‌کنند که اصلاً لیاقت این القاب را ندارند.

پی‌نوشت:

[1]. تفسیر کشاف، زمخشری، داراحیاء التراث العربیه، بیروت، لبنان، ج2 ص220.
[2]. سنن، ابن ماجه، دارالفکر، بیروت، لبنان، کتاب فضل علی بن ابیطالب، باب 11 حدیث 120 ص49. جهت مشاهده تصویر کتاب کلیک کنید.
[3]. کنزالعمال، متقی هندی، موسسه الرساله، بیروت، لبنان، ج11 ص616 حدیث 32990.
[4]. شرح نهج البلاغه، ابن ابی الحدید، داراحیاء الکتب العربیه، بیروت، لبنان، ج13 ص200 خطبه 238.
[5]. معجم الکبیر، طبرانی، دارالنشر، مکتبه ابن تیمیه، قاهره، مصر، (1415ق)، ج11 ص64 حدیث 11093. جهت مشاهده تصویر کتاب کلیک کنید.
[6]. شرح نهج البلاغه، ابن ابی الحدید، داراحیاء الکتب العربیه، بیروت، لبنان، ج14 ص251.
[7]. الولایه، طبری، انتشارات اساطیر، تهران، ایران، (1362ش)، ص74 بخش فضائل علی(ع).
المناقب، خوارزمی، موسسه النشر الاسلامی، قم، ایران، (1417ق)، ص167 حدیث 200.