هم‌چنین ماجرای عبرت‌آموز زیر را نیز اهل سنت روایت کرده‌اند: سدّی گوید: «برای تجارت زره به کربلا آمدم، در آن‌جا پیرمردی از قبیله‌ی «طی»، طعامی برای ما آماده کرد و شب نزد او ماندیم؛ همان‌جا سخن از کشته شدن حسین بن علی (علیه السّلام) در آن سرزمین به‌میان آمد، که ما گفتیم: کسی در قتل او شرکت نکرد، مگر آن‌که به بدترین مرگ‌ها دچار شد و به درک واصل شد. او گفت: شما اهالی عراق چه‌قدر دروغ‌گو هستید! خود من یکی از آن‌ها بودم و هیچ بلایی به من اصابت نکرد. سدّی گوید: لحظاتی بیش نگذشت، که آن شخص از جای برخاست، تا نور چراغ را زیاد کند، آتش چراغ به ریشش گرفت و با وجود آن‌که دوید و خود را به درون آب انداخت، ولی چنان سوخت که هم‌چون زغال گشت ـ خدایش رحمت نکند ـ.»[3]
و در منابع اهل سنت با سند صحیح روایت شده: «ابورجاء عطاردی روایت کرده: به علی (علیه السّلام) و هیچ‌یک از اهل بیت (علیهم السّلام) دشنام ندهید، چرا که ما همسایه‌ای از قبیله‌ی «بلهجیم» داشتیم که روزی گفت: آیا این شخص فاسق یعنی ـ نعوذ بالله ـ حسین بن علی (علیه السّلام) را نمی‌بینید، که چگونه خداوند او را کشت؟! راوی گوید: به محض گفتن این دشنام دو سنگ‌ریزه‌ای از شهاب‌های آسمانی فرود آمد و خداوند دو چشم او را کور ساخت.»[4]
از طرفی در عظمت و احترام تربت مقدس حضرت سیدالشهداء (علیه السّلام) همین بس، که احکام آن با احکام قرآن برابری می‌کند و در روایات اهل بیت (علیهم السّلام) وارد شده که برخی از آن‌ها عبارتند از: نجس کردن قرآن و بی‌احترامی به آن حرام؛ نجس کردن و بی‌احترامی به تربت سیدالشهداء (علیه السّلام) نیز حرام است. قرآن مایه شفا و رحمت، تربت سیدالشهداء (علیه السّلام) نیز مایه شفا و رحمت است.

پی‌نوشت:

[1]. مجمع الزوائد و منبع الفوائد، علی بن أبی بکر الهیثمی، دارالریان للتراث، قاهرة، ج 9، ص 197. جهت مشاهده تصویر کتاب کلیک کنید.
[2]. التذکرة الحمدونیة، ابن حمدون محمد بن الحسن بن محمد بن علی، دار صادر، بیروت، ج 9، ص 245.
[3]. تاریخ مدینة دمشق، أبوالقاسم علی بن الحسن إبن هبة الله بن عبدالله الشافعی، دارالفکر، بیروت، ج 14، ص 233.
[4]. مجمع الزوائد و منبع الفوائد، علی بن أبی بکر الهیثمی، دارالریان للتراث، قاهرة، ج 9، ص 196. جهت مشاهده تصویر کتاب کلیک کنید.