پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ درباره‌ی پاداش و ثواب بی حدّ و حصر زیارت کربلا، به‌قدری روایات صحیح در منابع شیعه و سنّی آمده، که از حوصله‌ی این مقاله، خارج است؛ اما از باب نمونه، نخست به روایتی از منابع اهل سنت و سپس به پاره‌ای از روایات در منابع شیعی اشاره می‌کنیم:
درباره پاداش زیارت کربلا روایات صحیح و موثقی در منابع روایی آمده که برخی از آن‌ها را می‌توان در منابع روایی اهل سنّت یافت؛ به‌عنوان نمونه: «ابوهرثمه گوید: همراه امیرمؤمنان (علیه السّلام) در کربلا بودم، که در مسیر به درختی رسیدیم که زیر آن، فضولات آهوان ریخته بود. حضرت مشتی از آن را برداشت و بوئید، سپس فرمود: روز قیامت از این سرزمین هفتاد هزار نفر محشور می‌شوند، که همگی آن‌ها بدون حساب به بهشت می‌روند.»[1]
این روایت دلالت بر فضیلت و مبارک بودن این بُقعه می‌کند، بنابراین می‌طلبد که انسان به زیارت این زمین و صاحب این بُقعه مبارک برود. همین روایت را با همان سند، هیثمی آورده و در پایان به صحت آن تصریح کرده و می‌گوید: «این حدیث را طبرانی روایت کرده و همه راویان آن موثّق هستند.»[2]
از این‌گونه روایات در منابع شیعی به‌وفور بیشتری یافت می‌شود، که از باب نمونه به چند مورد اشاره می‌کنیم:
الف) زیارت کربلا، معادل بیست حج و عمره؛
 کلینی در روایت صحیح السند از زید شحّام نقل می‌کند: «زید شحّام گوید: امام صادق (علیه السّلام) فرمود: زیارت امام حسین (علیه السّلام) معادل بیست حج، بلکه برتر از بیست حج و عمره است.»[3]
ب) زیارت کربلا، معادل پنجاه حج با رسول خدا؛
در روایت موثّق دیگری امام صادق (علیه السّلام) در مورد زیارت کربلا فرموده است: «زیارت امام حسین (علیه السّلام)، معادل پنجاه حج با پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) است.»[4]
ج) زیارت کربلا، معادل هزار حج مقبول؛
در روایت موثقه محمد بن مسلم آمده است: «امام صادق (علیه السّلام) فرمود: کسی‌که با شناخت مقام امام حسین (علیه السّلام) قبر او را زیارت کند، خداوند ثواب هزار حج مقبول برایش می‌نویسد و گناهان گذشته و آینده او بخشیده می‌شود.»[5]

پی‌نوشت:

[1]. المعجم الکبیر، طبرانی، مکتبة الزهرا، موصل، ج 3، ص 111.
[2]. مجمع الزوائد و منبع الفوائد، هیثمی، دار الریان للتراث، قاهرة، ج 9، ص 191.
[3]. الکافی، شیخ کلینی، دار الکتب الإسلامیة، تهران، ج 4، ص 580.
[4]. وسائل الشیعة، شیخ الحر العاملی، مؤسسة آل البیت، قم، ج 14، ص 454.
[5]. همان، ج 14، ص 445.