ابن عباس در این باره می گوید: امام حسن و حسین (علیهما السلام) به شدت مریض شدند، به گونه‏ اى که همه اصحاب پیامبر از آنان عیادت کردند و گفتند:
اى ابوالحسن اگر براى خدا نذر مى ‏کردى (بهتر بود)
على گفت:
نذر مى‏ کنم که اگر خداوند دو نوه پیامبرش محمد (صلی الله علیه و آله) را شفا دهد، سه روز روزه بگیرم
فاطمه آن را شنید و گفت:
براى خدا در گردن من همان باشد که تو گفتى
حسن و حسین نیز آن را شنیدند و گفتند:
اى پدر براى خدا در گردن ما همان باشد که تو گفتى.
خدا آنها را شفا داد، و آنان برای ادای نذرشان سه روزه گرفتند.
روز اول هنگام افطار مقدار نانی را که برای افطاری تهیه کرده بودند، به فقیری که در خانه را زد و تقاضای غذا کرد، دادند، روز دوم به یتیم و روز سوم به اسیر و به این ترتیب سه روز را فقط با آب روزه گرفتند که این آیات نازل شد.
(يُوفُونَ بِالنَّذْرِ وَ يَخافُونَ يَوْماً كانَ شَرُّهُ مُسْتَطيراً (7) وَ يُطْعِمُونَ الطَّعامَ عَلى‏ حُبِّهِ مِسْكِيناً وَ يَتِيماً وَ أَسِيراً )(8) (إِنَّما نُطْعِمُكُمْ لِوَجْهِ اللَّهِ لا نُرِيدُ مِنْكُمْ جَزاءً وَ لا شُكُوراً )(9) (إِنَّا نَخافُ مِنْ رَبِّنا يَوْماً عَبُوساً قَمْطَرِيراً (10) فَوَقاهُمُ اللَّهُ شَرَّ ذلِكَ الْيَوْمِ وَ لَقَّاهُمْ نَضْرَةً وَ سُرُوراً) (11) (وَ جَزاهُمْ بِما صَبَرُوا جَنَّةً وَ حَرِيرا (سوره انسان )( 7،12)
آنها به نذر خود وفا مى ‏كنند، و از روزى كه شرّ و عذابش گسترده است مى ‏ترسند، (7)  و غذاى (خود) را با اينكه به آن علاقه (و نياز) دارند، به«مسكين» و«يتيم» و«اسير» مى‏ دهند! (8) (و مى‏ گويند:) ما شما را بخاطر خدا اطعام مى‏ كنيم، و هيچ پاداش و سپاسى از شما نمى ‏خواهيم! (9) ما از پروردگارمان خائفيم در آن روزى كه عبوس و سخت است! (10) (بخاطر اين عقيده و عمل) خداوند آنان را از شرّ آن روز نگه مى‏ دارد و آنها را مى‏ پذيرد در حالى كه غرق شادى و سرورند! (11) و در برابر صبرشان، بهشت و لباسهاى حرير بهشتى را به آنها پاداش مى ‏دهد! (12)

ابن تیمیه موسس و نظریه پرداز تفکر وهابیت در کتاب منهاج السنه  خود بعد از تهمت و جسارت به علمای شیعه مى گوید:
سوره «هل اتى» به اجماع علما در مكّه نازل شده است ، و ازدواج على با فاطمه پس از هجرت در مدینه انجام گرفته ، و حسن و حسین پس از نزول سوره هل اتى متولّد شده‌اند.[1]
در پاسخ وی مى گوییم:
نا آگاهى و نادانى این شخص منحصر به یك باب نیست ، بلكه او علاوه بر این جاهل به عقاید ، جاهل به فِرَق و مذاهب گوناگون ، جاهل به سیره ، جاهل به احكام ، جاهل به حدیث، و همچنین جاهل به علوم قرآن است ، او به اندازه اى جاهل است كه مطالب زیر را نفهمیده است :
1ـ مكّى بودن سوره با مدنى بودن برخى از آیات آن و بر عكس هیچ منافاتى ندارد و این امر در سوره هاى قرآن امرى عادّى است.[2]
این همان قول ابن حصّار است كه مى گوید :
گاهى آیه اى از سوره مكّى ، مدنى است و آیه اى از سوره مدنى ، مكّى است.[3]
2ـ مطمئن ترین راه براى تشخیص مكّى یا مدنى بودن سوره آن است كه درباره شأن نزول آن روایات مستفیضه وجود داشته باشد نه روایات بى سند و منقطع ، بنابراین شیعه حدیث را جعل نكرده تا بر جهل ناقل آن یعنی علاّمه حلّى دلالت كند، و چنانكه اشكالى در آن باشد مشایخ اهل سنّت با علاّمه حلّى در آن یكسان خواهند بود .
3-  ابن تیمیه  ادّعا مى كند كه علما بر مكّى بودن آن سوره اتّفاق دارند ؛ این سخن حقیقت ندارد ، بلكه اكثریّت خلاف آن را گفته‌اند؛ چنانكه خازن در تفسیرش[4] از مجاهد و قتاده و بسیارى از راویان اهل سنّت نقل كرده است .
4ـ افرادى چون حسن و عكرمه و كلبى و دیگران با اینكه به مكّى بودن آیه یا آیاتى از این سوره قائلند، صریحاً گفته اند آیاتِ مربوط به إطعام ، مدنى است .
5ـ این سخن ابن تیمیه كه هر سوره اى مكّى باشد حتماً پیش از هجرت نازل شده است ، سخن درستى نیست؛ زیرا ممكن است پس از هجرت و در آخرین سفر پیامبر (حجّة الوداع) نازل شده باشد . به ویژه با توجّه به قول ابن جبیر و حسن و ضحّاك و عكرمه و عطاء و قتاده كه گفته‌اند: (وَأَسِیراً) همه مؤمنان را دربر مى گیرد حتّى بردگان را ، و ابن جریر و دیگران نیز بر این باورند.[5]

پی‌نوشت:

[1]. منهاج السنّة 2 : 117. جهت مشاهده تصویر کتاب کلیک کنید.
[2]. الغدیر 1 : 255 و 288 .
[3]. الإتقان 1 : 23 [1/38] .
[4]. تفسیر الخازن 4 : 356. جهت مشاهده تصویر کتاب کلیک کنید.
[5]. شفیعی شاهرودی،  گزیده اى جامع از الغدیر، ص 305.