پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ امام سجاد (علیه السلام) علاوه بر دعاهایی که درباره حضرت مهدی (عجل الله تعالی فرجه) دارد، کلمات و سخنان زیبایی نیز، درباره مسائل مربوط به آن حضرت، بیان نموده است که این امر نشان از اهمیت قضیه امام زمان (عجل الله تعالی فرجه الشریف) در منظر اهل‌بیت (علیهم السلام) دارد. امام سجاد (علیه السلام) در موضوعات گونانون پیرامون مسئله امام زمان (عجل الله تعالی فرجه) سخن گفته است.
حضرت امام سجاد (علیه السلام) در خصوص خالی نبودن زمین از حجت خدا، فرمود: «لاتَخْلُو الاَرْضُ الی اَن تَقُومَ السّاعَةُ مِن حُجَّة وَ لَولا ذلِکَ لَم یُعْبَدِ الله.[1] زمین تا روز قیامت خالی از حجت نیست، و اگر حجت الهی نبود، خدا پرستیده نمی­‌شد.»
از حضرت در مورد غائب بودن امام زمان (عجل الله تعالی فرجه) سؤال شد که حضرت امام سجاد (علیه السلام) فرمودند: «القائِمُ مِنّا یَخفی عَلی النّاسِ وِلادَتُهُ حتّی یَقُولُوا: لَم یُولَد بَعدُ، لِیَخْرُجَ حینَ یَخْرُجُ وَ لَیْسَ لِاحد فی عُنُقِهِ بَیْعَةً.[2] قائم ما، ولادتش از مردم مخفی می­‌شود، تا جایی که می­‌گویند: هنوز متولد نشده است. تا هنگامی‌که ظهور می­‌کند، بیعت کسی در گردن او نباشد.»
هم‌چنین درباره مخفی بودن مکان آن حضرت فرمودند: «لا یَطَّلِعُ عَلی مَوضِعِهِ اَحَدٌ مِن وَلِیٍّ وَلاغَیرِهِ اِلّا الَّذی یَلی اَمرَهُ.[3] هیچ کس از دوست و غیر دوست از اقامت‌گاه او مطّلع نمی­‌شود، به‌جز کسی‌که متصدّی خدمت‌گزاری اوست.»
حضرت امام سجاد (علیه السلام) در ارتباط با چگونگی غیبت امام زمان (عجل الله تعالی فرجه) فرمودند: «اِنَّ لِلقائِمِ مِنّا غَیبَتینِ: اِحداهُما اَطولُ مِنَ الاُخری. اَمّا الاُولی فَسِتَّة اَیّامٍ وَ سِتَّةَ اَشْهُر وَ سِتَّ سَنَواتٍ وَ اَمّا الْاُخری فَیَطُولُ اَمَدُها حَتّی یَخرَجَ مِن هذَا الامرِ اَکثَرُ مَن یَقُولُ بِهِ، فَلا یَثبُتُ عَلَیْهِ الاّ مَن قَوِیَ یَقِینُهُ وَ صَحَّت مَعرِفَتُهُ وَ لَم یَجِد فی نَفسِهِ حَرَجاً مِمّا قَضَینا وَ سَلَّمَ لَنا اَهْلَ البَیتِ.[4] برای قائم ما دو غیبت است که یکی از آن‌ها طولانی‌تر از دیگری است. اما اولی شش سال و شش ماه و شش روز طول می‌کشد و اما دومی به‌قدری طول می‌کشد که بیشتر کسانی‌که به غیبت او ایمان داشتند، از اعتقاد خود بر می­‌گردند. فقط کسانی بر اعتقاد خود استوار می‌­مانند که یقین محکم و شناخت صحیح داشته باشند و سخنان ما بر آن‌ها گران نباشد و تسلیم ما اهل‌بیت باشند.»
امام زین‌العابدین (علیه السلام) در خصوص فتنه‌های آخر الزمان، به شخصی به نام اباخالد فرمود: «یا اباخالد لَتأتِیَنَّ فِتَنٌ کَقِطَعِ اللَّیلِ المُظلِمِ لایَنجُو الاّ مَن أَخَذَ اللهُ مِیثاقَهُ اولئکَ مَصابیحُ الهُدی وَ یَنابِیعُ العِلْم یُنجِیهِمُ اللهُ مِن کُلِّ فِتنَةٍ مُظلِمَةٍ.[5] ای اباخالد! به‌راستی در دوران غیبت، فتنه­‌هایی هم‌چون قطعه‌های شب تار هجوم می­‌آورد که از آن جز کسانی‌که خدا از آن‌ها پیمان گرفته، رهایی نمی­‌یابد، همان‌ها چراغ‌های هدایت و سرچشمه علمند، که خداوند آن‌ها را از هر فتنه تاریک نجات می­‌بخشد.»
امام (علیه السلام) در روایتی دیگر در مورد فتنه‌های آخر الزمان فرمودند: «مَن ثَبَّتَ عَلی وِلایَتِنا فی غَیبَةِ قائِمِنا أَعطاهُ اللهُ اَجرَ اَلفَ شَهیدٍ مِثلِ شُهداءِ بَدرٍ وَ اُحُدٍ.[6] کسی‌که در زمان غیبت قائم ما، بر ولایت ما ثابت و استوار بماند، خداوند به او پاداش هزار شهید مثل شهیدان بدر و احد عطا می­‌فرماید.»
آن‌چه که از روایات بر می‌آید برای انتظار حضرت مهدی (علیه السلام)، آثار گران‌بهایی وجود دارد. امام سجاد (علیه السلام) در این خصوص فرمودند: «اِنتِظارُ الفَرَجِ مِن أَعظَمِ العَمَلِ.[7] انتظار فرج از برترین اعمال است.»
همچنین فرمودند: «اهل زمان غیبت، که قائل به امامت او و منتظر ظهور او باشند، برتر از مردمان هر زمان دیگر می‌­باشند، زیرا خدای تبارک و تعالی به آن‌ها آن قدر عقل، فهم و شناخت عطا فرموده است که غیبت امام در پیش آن‌ها چون زمان حضور شده است. خداوند اهل آن زمان را همانند مجاهدانی قرار داده که در محضر رسول اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) شمشیر بزنند، آن‌ها مخلصان حقیقی و شیعیان واقعی و دعوت کنندگان به دین خدا در آشکار و نهان می­‌باشند.»[8]

پی‌نوشت:

[1]. بحارالانوار، علامه مجلسی، داراحیاء التراث، بیروت: ج52، ص92
[2]. همان، ج51، ص135
منتخب الاثر، آیت الله گلپایگانی، مؤسسة الوفاء، بیروت: ص172
[3]. بحارالانوار، علامه مجلسی، داراحیاء التراث، بیروت: ج52، ص153 و  ج53، ص324
[4]. همان، ج51، ص134
کمال الدین و تمام النعمة، شیخ صدوق، مؤسسه نشر اسلامی، قم: ص323
[5]. بحارالانوار، علامه مجلسی، داراحیاء التراث، بیروت: ج51، ص135
[6]. همان، ج52، ص390
[7]. منتخب الاثر،آیت الله گلپایگانی، مؤسسة الوفاء، بیروت: ص244
[8]. بحارالانوار،علامه مجلسی، داراحیاء التراث، بیروت: ج 52، ص 122
منتخب الاثر، آیت الله گلپایگانی، مؤسسة الوفاء، بیروت: ص 244.

نویسنده: محمد یاسر بیانی