نگاه وهابیت به احکام اسلامی، نگاهی همراه با تعصب و بدون ملاکات قرآنی است. از آن‌جا که وهابیت از قرآن به‌منزله تنظیم‌کننده عقاید، دور گشته، در تنظیم مبانی خود دچار دوگانگی و اشتباه شده است.
به‌عنوان مثال، مقوله تقیه، مساله‌ای است که در قرآن به صراحت بیان شده است و با این حال مورد مخالفت جدی از سوی وهابیت، قرار گرفته است. این مخالفت چنان‌چه ابن‌تیمیه گفته است، با تشبیه تقیه به ایمان منافقان بروز می‌کند.[1]
گاهی نیز تقیه، کتمان حق و ارتکاب عمل نهی شده، خوانده شده است.[2]
این در حالی است که تقیه امری قرآنی و مورد تایید خداوند و پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله) است. برای نمونه می‌توان به داستان مومن آل فرعون اشاره کرد. خداوند می‌فرماید: «وَ قَالَ رَجُلٌ مُّؤْمِنٌ مِّنْ ءَالِ فِرْعَوْنَ يَكْتُمُ إِيمَانَهُ أَتَقْتُلُونَ رَجُلاً أَن يَقُولَ رَبىّ‏َِ اللَّهُ وَ قَدْ جَاءَكُم بِالْبَيِّنَتِ مِن رَّبِّكُمْ.[غافر/28] و مرد مؤمنى از آل فرعون كه ايمان خود را پنهان مى‏‌داشت گفت: «آيا مى‏‌خواهيد مردى را بكشيد، به‌خاطر اين‌كه مى‏‌گويد: پروردگار من «اللَّه» است، در حالى‌كه دلايل روشنى از سوى پروردگارتان براى شما آورده است؟!»
خواننده عزیز تقیه و مخفی کردن ایمان، توسط مومن آل فرعون را در این آیه به صراحت مشاهده می‌کند و جای هیچ شک و شبهه‌ای برای او باقی نمی‌ماند. نکته‌ی دیگری که باید در این‌جا تذکر داد، این است که گاهی تقیه در مواردی است که انسان مجبور به تقیه است و اگر تقیه نکند، جان وی در خطر است. ارتکاب عملی از روی اجبار از جمله اعمالی است که مورد عفو قرار گرفته است. «ابن‌ماجه» یکی از محدثین اهل‌سنت می‌نویسد: «پیامبر (صلی الله علیه و آله) فرمودند: خداوند از امت من در کارهایی که بدان مجبور شده‌اند، گذشت می‌کند».[3] بنابراین باید گفت که تقیه در کتاب و سنت مورد تایید قرار گرفته و مهر صحت بر آن نهاده شده است.

پی‌نوشت:

[1]. «تَارَةً يَكُونُ تَقِيَّةً كَإِيمَانِ الْمُنَافِقِينَ»؛ ابن‌تیمیه، مجموع الفتاوی، محقق: عبدالرحمن بن محمد، مدینه، انتشارات مجمع ملک فهد، 1416ق.ج7، ص581. جهت مشاهده تصویر کتاب کلیک کنید.
[2]. «والمفهوم من كلامهم أن معنى التقية عندهم كتمان الحق، أو ترك اللازم، أو ارتكاب المنهي، خوفا من الناس». محمد بن عبدالوهاب، رساله فی الرد علی الرافضه(چاپ شده در مولفات محمد بن عبدالوهاب، ج11)، محقق: ناصر بن سعد الرشید، ریاض، دانشگاه محمد بن سعود، ج1، ص21.
[3]. «قَالَ رَسُولُ اللَّهِ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ: «إِنَّ اللَّهَ تَجَاوَزَ لِأُمَّتِي عَمَّا تُوَسْوِسُ بِهِ صُدُورُهَا، مَا لَمْ تَعْمَلْ بِهِ، أَوْ تَتَكَلَّمْ بِهِ، وَمَا اسْتُكْرِهُوا عَلَيْهِ»». قزوینی، ابن‌ماجه، سنن ابن‌ماجه، محقق: محمد فواد عبدالباقی، انتشارات دار احیاء الکتب العربیه، بی‌جا، بی‌تا، ج1، ص659.