پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ در بحث مناظره ابتدا بايد موضع نزاع با وهابيان در مسأله توسل، استغاثه و شفاعت دقيقاً روشن شود. آن چه مشخص است موضع اين نزاع توسل، شفاعت و ... پس از وفات پيامبر خدا يا اولياست. پس توسل، شفاعت و...در زمان حیات هیچ مشکلی ندارد.
به تعبیر دیگر: پيش از بررسى ادلّه بايد موضع نزاع را به خوبى شناخت؛ چون چه بسا طرفين به ادله‏‌ای تمسك كنند تا جواز يا استحباب شفاعت، توسل، استغاثه، را به اثبات رسانند يا آن را نفى كنند اما بحث آنان از موضع نزاع بيرون باشد و ادله آنان فايده‌‏اى نبخشد. هيچ كس از فريقين از سنى وهابى و غير وهابى و نيز شيعه منكر واسطه قرار داده (شفاعت)، وسيله قرار دادن (توسل) و نيز استغاثه به پيامبر اكرم (صلى الله عليه و آله) براى برآوردن حاجت و تبرك به اجزاى بدن و لباس و نيز بوسيدن آن‏‌ها در زمان حيات پيامبر اكرم (صلى الله عليه و آله) نيست. آثار فراوان از سيره و عمل صحابه در زمان حيات پيامبر خدا بر اين امور دلالت دارد.
بلكه استغاثه و توسل به ساير انبياء و اولياء در زمان حياتشان جزو سنت‏‌هاى جوامع بشرى و عين توحيد بوده است كه در قرآن نيز مواردى متعدد از آن نقل شده است. به طور نمونه قرآن مى‏‌فرمايد: «وَ لَمَّا وَقَعَ عَلَيْهِمُ الرِّجْزُ قالُوا يا مُوسَى ادْعُ لَنا رَبَّكَ بِما عَهِدَ عِنْدَكَ لَئِنْ كَشَفْتَ عَنَّا الرِّجْزَ لَنُؤْمِنَنَّ لَكَ وَ لَنُرْسِلَنَّ مَعَكَ بَنِي إِسْرائِيلَ فَلَمَّا كَشَفْنا عَنْهُمُ الرِّجْزَ إِلى‏ أَجَلٍ هُمْ بالِغُوهُ إِذا هُمْ يَنْكُثُونَ [اعراف/134-135] و چون بر آنان عذاب مى‌‏آمد، مى‏‌گفتند: اى موسى! پروردگارت را به خاطر پيمانى كه با تو دارد. براى ما بخوان كه اگر اين عذاب را از ما برطرف كنى حتماً به تو ايمان مى‌‏آوريم و بنى اسرائيل را با تو مى‌‏فرستيم. پس چون عذاب را از آنان تا مدتى كه بايد بدان مى‌‏رسيدند برطرف كرديم باز هم آن‏ها پيمان مى‌‏شكستند». طبق این آیه، آنان موسى را واسطه قرار دادند تا از خدا بخواهد، خداوند «طوفان، جراد (ملخ)، قُمَّل (كَنَه)، ضفادع (قورباغه‌‏ها) و دمّ (خون)» از آنان بردارد و خداوند نيز، بنا به درخواست موسى عليه السّلام اين گرفتارى‏‌ها را بر طرف ساخت.
يا استغفار يعقوب عليه السّلام پس از درخواست فرزندان او، همان گونه كه قرآن مى‏‌فرمايد: «قالُوا يا أَبانَا اسْتَغْفِرْ لَنا ذُنُوبَنا إِنَّا كُنَّا خاطِئِينَ قالَ سَوْفَ أَسْتَغْفِرُ لَكُمْ رَبِّي إِنَّهُ هُوَ الْغَفُورُ الرَّحِيمُ [یوسف/97-98] آنان گفتند: اى پدر ما، براى گناهانمان نزد خداوند استغفار كن كه ما خطاكاريم [يعقوب عليه السّلام‏] گفت: بزودى براى شما از پروردگارم استغفار خواهم كرد؛ كه همانا او بخشنده و مهربان است.» بنابراين، توسل به انسان‏‌هاى آبرومند، ريشه در فطرت آدميان دارد و قرآن نيز آن را امضا كرده است.
درباره استغاثه و توسل به پيامبر اكرم نيز قرآن مى‌‏فرمايد: «... وَ لَوْ أَنَّهُمْ إِذْ ظَلَمُوا أَنْفُسَهُمْ جاؤُكَ فَاسْتَغْفَرُوا اللَّهَ وَ اسْتَغْفَرَ لَهُمُ الرَّسُولُ لَوَجَدُوا اللَّهَ تَوَّاباً رَحِيماً [نساء/64] و چون آنان كه به خود ستم كردند نزد تو بيايند و از خدا طلب مغفرت كنند و پيامبر نيز براى آنان طلب مغفرت نمايد، خداوند را توبه‌‏پذير و مهربان خواهند يافت».
بلكه قرآن، انفاق به نيّت صلوات رسول را، در كنار نيّت تقرّب به خدا، عين توحيد مى‌‏داند و چنين نقل مى‏‌كند: «وَ مِنَ الْأَعْرابِ مَنْ يُؤْمِنُ بِاللَّهِ وَ الْيَوْمِ الْآخِرِ وَ يَتَّخِذُ ما يُنْفِقُ قُرُباتٍ عِنْدَ اللَّهِ وَ صَلَواتِ الرَّسُولِ أَلا إِنَّها قُرْبَةٌ لَهُمْ سَيُدْخِلُهُمُ اللَّهُ فِي رَحْمَتِهِ إِنَّ اللَّهَ غَفُورٌ رَحِيمٌ [توبه/99] از باديه نشينان كسانى‌‏اند كه به خداوند و روز واپسين ايمان دارند، و آن چه را انفاق مى‏‌كنند مايه تقرّب به خدا و جلب دعاهاى پيامبر مى‌‏شمارند آگاه باشيد كه آن [انفاق‌‏ها و دعاهاى پيامبر] سبب تقرّب آنان است. به زودى خداوند آنان را در رحمتش وارد خواهد كرد كه همانا خداوند بسيار آمرزنده و مهربان است».
شفاعت و توسل به انبياء و اولياء در قيامت براى نجات از دوزخ يا ترفيع درجه‏ بهشت نيز جزو اركان عقايد همه اهل سنت و شيعه مى‌‏باشد و از محل نزاع بيرون است.
بنابراين، موضع نزاع در استغاثه، توسل، تبرك، شفاعت، تقبيل و... در زمان وفات پيامبر خدا و اولياء خداست و بايد ادله‏ جواز يا منع در حول محور اين موضوع مطرح شوند.
پس اگر كسى بگويد چه نيازى به توسل و شفاعت به انبيا و اولياست؟! چون خداوند به ما، از رگ گردن نزديك‏تر است، صداى ما را مى‌‏شنود، استغاثه‌‏هاى ما را اجابت مى‏‌كند هيچ كس مهربان‌‏تر از او نيست و... پس اگر خواسته و حاجتى داريم به طور مستقيم با خود خداوند در ميان مى‏‌گذاريم و پاسخ آن را از خداى مهربان كه صداى ما را مى‌‏شنود و از هر كس به ما نزديك‏تر است. دريافت مى‏‌كنيم! در پاسخ مى‏‌گوييم: خود حق‌تعالى در اين آيات، توسل و شفاعت را مطرح ساخته و به ما آموخته به انبيا و اولياء روى آوريم. و به آنان توسل جوييم و آنان را شفيع قرار دهيم پس جايى براى ترديد نيست.
برای مطالعه بیشتر در این باره به مقالات دیگر پایگاه جامع فرق و ادیان و مذاهب مراجعه کنید.[1]

پی‌نوشت:
[1]. پاسخ به شبهات مطرح شده توسط توحيد قريشي در مورد سماع، زیارت، شفاعت اموات و جستجوی «توسل در پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب» و جستجوی «شفاعت در پایگاه جامع فرق، ادایان و مذاهب»