واقعه هفتم تیر ماه سال  1360 که منجر به شهادت شهید مظلوم آیت الله بهشتی و اعضای حزب جمهوری اسلامی که از فعالان سیاسی انقلاب بودند، شد یکی از وقایع دردناک و ضایعه ای سنگین برای امام خمینی (ره) و انقلاب نوپای اسلامی و مردم ایران بود این حادثه بعنوان یکی از محکمترین سند های بی بدیل مطلومیت و عزت و اقتدار جمهوری اسلامی در صفحه تاریخ به ثبت رسید

با گرامیداشت یاد و خاطره این شهدای گرانقدر به معرفی یکی از شهدای این واقعه که در عرصه مبارزه با بهاییت هم نقش فعالی داشته اند میپردازیم

شهيد علي اكبر دهقان در سال 1327 در شهر تربت جام و در يك خانواده متوسط كارگري كه از وطن اصلي خود يزد به اين شهر مهاجرت كرده بود ، متولد گرديد .

در سال 1349 از دبيرستان ابن سيناي اين شهرستان موفق به اخذ ديپلم شد و در دوره دوازدهم آموزش و پرورش در آمد و مأمور انجام وظيفه در يكي از روستاهاي مجاور اين شهر گرديد كه به عنوان مدير و آموزگار مشغول به كار شد و در تابستان 1351 موفق به شركت در اولين دوره كلاسهاي تابستاني راهنمائي تحصيلي گرديد و پس از آن به تدريس در مدارس راهنمائي شهر پرداخت

شهيد دهقان در رشته علوم تجربي و رياضي ، فوق ديپلم گرفت و علاقه او به مطالعه در مسائل اسلامي مانع ادامه تحصيل او گرديد و از اين پس به تدريس درس ديني و تشكيل جلسات و انجمنهاي مذهبي مشغول شد . او براي همه مردم شهرش يك چهره مشخص مذهبي و پايبند به مكتب بود و در تمام ساعات روز با انبوهي از مشتاقان كه بدور او جمع بودند به اشاعه شريعت حقه اسلام اشتغال داشت

يكي از جريانهايي كه پيش از پيروزي انقلاب اسلامي و بواسطه حضور بيگانگان در كشور بويژه مناطق محروم و مرزي فعاليت مي كرد، فرقه ضاله بهائيت بود. او همواره خطر و بي ديني و وابستگي اعضاء آن را به مردم يادآوري مي نمود. به همين منظور با پايه گذاري انجمن مبارزه با بهائيت در سال 1345 و تشكيل جلسات ديني با آنان به مقابله پرداخت.

او علاوه بر ايفاي نقش معلمي، از ايجاد كانون هاي مذهبي و انجمن هاي اسلامي در مدارس و تشكيل جلسات ديني غافل نبود. او از همه امكانات و فرصت هاي موجود براي احياي تفكرات اسلامي در اين شهرستان بهره مي جست و نخستين كسي بود كه جلسات مذهبي را در شهرستان تربت جام پايه گذاري كرد. او با درك عميق و شناختي كه از تعاليم اسلامي كسب كرده بود، به خوبي جريان هاي انحرافي و ضاله را كه در منطقه فعاليت مي كردند شناسايي و با آنان مقابله مي كرد.
شهيد علي اكبر دهقان در حدود سالهاي 45_46 در جلساتي كه تحت عنوان مبارزه با بهائيت تشكيل مي شد ، شركت مي كرد و خود يكي از پايه گذاران اين انجمن در اين شهرستان بود .

علي اكبر دهقان، هنگاميكه قدم در راه مبارزه با فرقه هاي ضاله و جريان هاي وابسته به استعمار گذاشت و نيز از زماني كه براي تحقق آرمانهاي اسلامي و شيعي در برابر رژيم پهلوي ايستادگي مي كرد، خود را مهياي شهادت ساخته بود، او شهادت را فوز عظيمي مي دانست كه از سوي خداوند به بندگان پرهيزگار و مومن عطا مي شود. او مي گفت: «اگر اين بدن ها براي مردن است و پايان زندگي در اين جهان مرگ است و ما بايد بميريم، چه زيباست كه با جهاد در راه خدا بميريم، چه زيباست كه شهادت را نصيب خودمان سازيم كه آن فوز عظيم است.»

او در اين شهر يك محور مشخص اسلامي بود كه به همين دليل هميشه مورد تعقيب مقامات امنيتي بود و در حدود سالهاي 55 خانه اش مورد هجوم مأمورين امنيتي قرار گرفت و او را تحت الحفظ به ساواك تايباد بردند كه به علت نداشتن مدارك كافي آزاد شد ، اما وي يك دم دست از مبارزه بر نداشت تا اينكه در اوج مبارزات انقلابي، او توانست رسالت خود را به خوبي انجام دهد و در آن زمان تمام مسائل مربوط به مبارزات از خانه او شروع مي شد . او يك رهبر انقلابي براي جامعه ، مخصوصاً فرهنگيان و روشنفكران بود كه بدون اغراق وجود او محركي بسيار قوي براي حركت به شمار مي رفت و او در اين راه سختي هاي فراواني تحمل كرد .

پس از پيروزي انقلاب اسلامي، شهيد دهقان نقش مهمي در اداره امور تربت جام بر عهده داشت و مرجعي مورد اطمينان براي رفع مشكلات مردم شد. با تشكيل كميته انقلاب اسلامي در زادگاهش، شب و روز خود را عاشقانه صرف اداره امور اين نهاد انقلابي نوپا كرد و از سوي آيت الله واعظ طبسي به سرپرستي اين كميته منصوب شد. كميته انقلاب با فرامين امام حول اين محور شكل گرفت و عاشقانه شب و روزش را صرف نهاد نوپاي اسلام كرد و مرجعي مورد اطمينان براي رفع مشكلات مردم شد .

با توكل به خدا و با تكيه بر توده هاي مستضعف در خط امام راهي مجلس شد و با تصويب اعتبارنامه اش در تاريخ 17/ 3 / 59 رسماً در سنگر مبارزه مجلس قرار گرفت و همان طور كه زيبنده اش بود ، در اين سنگر يكي از ياوران امام و نگهبانان وفادار و مبارز انقلاب بود و در سايه تلاش و خداجوئي در شامگاه خونين 7 تير 1360 در سنگري كه به آن عشق داشت و در كنار مرداني چون شهيد مظلوم بهشتي كه سخت به او ارادت مي ورزید به فيض شهادت رسيد و به آن چه آرزويش بود نايل آمد.