استفاده از نعمت های گوناگون الهی برای بندگان خدا بلامانع است و همچنین استفاده کردن از زینت های مختلف به شرط تهیه آنها از راه مشروع, ولی حضرات صوفیه نه تنها غالبا استفاده از نعم الهی را به خود اجازه نمی دهند بلکه به پیروان خود هم تاکید در استفاده نکردن این نعمت ها را می نمایند.

قرآن از رهبانیت به عنوان بدعت یاد می کند آنجا که فرمود:(رهبانیه ابتدعوها ما کتبنا علیهم...)(سوره حدید آیه 27)، گرچه منظور قرآن درباره رهبانیت اختراع شده در میان نصارا بوده است ولی سردمداران تصوف هم گرفتار نوعی رهبانیت گردیده اند.

در حدیث نبوی هم،رهبانیت مذمت شده است، چنانکه از پیامبر خدا(ص) چنین نقل شده است: (ان الله تبارک و تعالی لم یکتب علینا الرهبانیه انما رهبانیه امتی الجهاد فی سبیل الله) به درستی که خداوند تبارک و تعالی رهبانیت را بر ما مقرر نفرموده محققا رهبانیت امت من جهاد در راه خدا می باشد.{1}

اما متاسفانه صوفیه به این رهبانیت دست زده و خیلی از چیزهای پاک و حلال را بدون هیچ دلیل شرعی بر خود حرام نموده اند،مثلا در احوال مریدان, نوشته شده است در پوشاک باید به کهنه پوشی تن داد و به تدریج هم کم کرد تا برسد به (پوست پوشی) که از این جهت صوفی نامیده شده اند و تنها ستر عورت با مرقع یعنی پارچه کهنه های دور ریخته مردم را باید جمع کرده به هم دوخت و پوشید که این هم خرقه می شود و هم مرقع.{2}
پوشیدن لباس پاره و پینه دار که مرقع و مرقعه خوانده می شد, نزد صوفیه رواج و شیوع بسیار داشت, بعضی از پاره هائی که دور ریخته می شد رقعه رقعه لباس می دوختند و برخی, حتی طعام جز آنچه مردم دور می ریختند می خوردند, مثل تره پوسیده و کدوی تلخ و گزر تباه شده.{3}
بنا بر تحقیق بعضی محققان این روش از هندوان و بودائیان در میان مسلمانان سرایت نموده است و ربطی به اسلام ندارد.
قرآن با صراحت تمام از این گونه روش ها انتقاد می کند و می فرماید:(قل من حرم زینه الله التی اخرج لعباده.... بگو ای پیامبر چه کسی زینت های الهی را که برای بندگان خود آفریده, حرام نموده و از صرف رزق حلال و پاکیزه منع نموده؟ بگواین نعمت ها در دنیا برای اهل ایمان است, خالص اینها و نیکوتر از اینها در آخرت برای آنان خواهد بود.ما آیات خود را برای اهل دانش چنین بیان می کنیم.){4}
در احوالات حسین بن منصور حلاج نوشته اند: که در ابتدا که ریاضت می کشید, دلقی داشت که بیست سال نکرده بود,(از تن بیرون ننموده بود) روزی به ستم از وی بیرون کردند, گزنده بسیار در وی افتاده بود, یکی از آن, وزن کردند, نیم دانگ بود.{5}
در احوالات ابوسعید هم نوشته شده: مدت سی سال در کنجی نشست و به ذکر خدا مشغول بود و در این مدت, یک پیراهن داشت و هر وقت بدریدی, پاره بر وی دوختی تا بیست من شد و صائم الدهر بود, به یک نان روزه گشادی و در این مدت شب و روز نخفت.{6}
اگر در احوالات بزرگان دین اسلام و ائمه اطهار(ع) سیری داشته باشیم می بینیم همگی تاکید بر استفاده صحیح از نعمت های الهی داشته اند و خودشان هم استفاده می کردند, و با افکاری مثل زهد صوفیانه که ریشه در اسلام نداشته همیشه مبارزه می نموده اند.

منابع

{1}- بحار الانوار ج 70 ص 114
{2}- استوار نامه, منصور علیشاه
{3}- کشف المحجوب, ص 59
{4}- سوره اعراف آیه 32
{5}-تذکره الاولیاء عطار ص 587
{6}- تذکره الاولیاء عطار ص 803