در پاسخ این سخن باید گفت: در مورد عدم تحریف قرآن، آیات و روایات بسیاری داریم که به یک مورد از این آیات و روایات اشاره می‌کنیم:

1. آیه: « انا نحن نزلنا الذکر و انا له لحافظون.[حجر/آیه9] ما خود ذکر (قرآن) را به تدریج نازل کردیم و خود برای آن نگهبانیم.»

2. حدیث شریف ثقلین که از طریق شیعه و سنی به حد تواتر نقل شده که رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌وآله) فرمود: «انی تارک فیکم الثقلین کتاب الله و عترتی اهل بیتی ما ان تمسکتم بهما لن تضلوا بعدی ابدا»؛ «به درستی که من در میان شما دو چیز گرانقدر باقی می گذارم: کتاب خدا و عترت، اهل بیتم .مادامی که به دو آن تمسک جویید گمراه نخواهید شد»
حال اگر بنا بود قرآن کریم دست‎خوش تحریف شود معنا نداشت آن جناب این چنین با تاکید مردم را به کتابی دست‌خورده و تحریف شده ارجاع دهد. همچنین در سراسر تاریخ، در میان شیعیان غیر از این قرآن فعلی و موجود در تمام اعصار، قرآن دیگری نبوده است و هم اکنون صدها هزار قرآن در کتابخانه‌های عمومی و خصوصی و خانه های شیعیان موجود است، و جز همین قرآن موجود در نزد همۀ مسلمانان، قرآنی حتی با اندک اختلاف در میان آنان وجود ندارد.

بنابران نسبت تحریف به شیعه، افترایی ناجوانمردانه است که از نا آگاهی یا دشمنی با شیعه سرچشمه می‌گیرد. تنها وجود چند روایت در کتب حدیث شیعه که به ظاهر حاکی از تحریف است، دستاویز مخالفان قرار گرفته و به واسطه آنها، شیعه را به اعتقاد به تحریف قرآن متهم کرده‌اند، در حالی که این روایات به خاطر تضاد با قرآن، فاقد ارزش است و اگر بنا باشد وجود روایات تحریف در کتب حدیثی، دلیل بر چنین عقیده‌ای باشد مذاهب دیگر را نیز باید به تحریف متهم کرد، زیرا در کتاب‌های حدیثی آنان نیز روایات تحریف فراوان است، و چنان که بارها گفته شد، کتاب‌های حدیثی، کتابهای اعتقادی نیستند، و اصول عقیدتی را باید از منابع قطعی مانند قرآن مجید، عقل روشن و قاطع و روایات متواتر (روایتی که ما را به یقین می‌رساند)، اخذ کرد.

اثبات اصل عدم تحریف قرآن:
زمزمۀ تحریف قرآن مجید بیشتر از طرف مسیحی‌ها و یهودی‌ها مطرح شده است. از آنجا که به شهادت مسلّم تاریخ، کتب آسمانی این دو قوم با گذشت زمان، دستخوش تحریف و تغییر گشته و اعتبار و ارزش اصلی خود را از دست داده است، آنان کوشش می‎کنند که قرآن کریم را نیز به شائبۀ تحریف آلوده سازند؛ از این رو مدعی شده‌اند که قرآن هم با گذشت زمان دستخوش تحریف شده است. در حالی که نحوۀ جمع آوری و نگهداری قرآن کریم در تمام ادوار تاریخ اسلامی، اساسا با تاریخ تورات و انجبل در ادوار یهودیّت و مسیحیّت قابل مقایسه نیست.
تاریخ نشان می دهد که وضع قرآن کریم در هیچ‌کدام از ادوار اسلامی دچار ابهام و پیچیدگی نبوده است. در این باب باید به دو نکته که پاسخ بسیاری از سؤالات را در خود نهفته دارد، توجّه کنیم:

1. قرآن مجید کتابی است که در همۀ شؤون زندگی اجتماعی مسلمانان، انقلابی ایجاد کرده است. قرآن زندگی سابق آنها را در هم کوبید و به جای آن یک زندگی نوین، بر اساس ایمان و اصول انسانی پدید آورد. بنابراین قرآن کتابی است که با شؤون اصلی زندگی مسلمانان ارتباط داشته و آنها سیاست، اقتصاد، قوانین اخلاقی و حتّی آداب و رسوم معاشرت خانوادگی خود را از این کتاب آسمانی گرفته‌اند.
در شبانه روز پنج بار در نمازهایشان با آن سر و کار داشته و بالاخره در همۀ حوادث روزمرّه، اوّل به قرآن و سپس به سنّت و روش پیامبر اکرم (صلی‌الله‌علیه‌وآله) مراجعه کرده و می‌کنند .
در این صورت، کتابی که تا این اندازه با زندگی مردم آمیخته و تا این حد مورد مراجعه و استفادۀ آنها بوده است، چگونه ممکن است مورد تحریف واقع شود و افکار عوام یا خواص متوجّه آن نگردد؟
احتمال این که در قرآن تحریف واقع شده و کسی متوجّه آن نگشته باشد، به منزلۀ این است که احتمال دهیم در قانون اساسی یک ملّت بزرگ دنیا، تغییری ایجاد شود، ولی کسی متوجّه آن نگردد. آیا ممکن موادّ قانون اساسی یک ملّت دست‎خوش تحریف شود، ولی مردم نفهمند و سر و صدای آنان بلند نشود؟ نقش قرآن در زندگی اجتماعی مسلمانان، به مراتب بیش از نقش یک قانون اساسی در زندگی ملّت‌های امروزی بوده، و بدین ترتیب آن چنان افکار مردم متوجّه آن بود که اگر کمترین تحریف در آن رخ می‌داد، با عکس العمل شدیدی مواجه می‌گردید و اعتراض‌ها از هر ناحیه شروع می‌شد. 

 2. تاریخ مربوط به جمع آوری قرآن در زمان پیامبر اکرم (صلی‌الله‌علیه‌وآله) و اهمیّت فوق العاده و ویژه ای که پیامبر اکرم (صلی‌الله‌علیه‌وآله) و مسلمانان به حفظ و کتابت قرآن نشان می دادند، ثابت می کند که حتّی کم شدن کلمه ای از قرآن کریم به هیچ وجه امکان نداشته است. به شهادت تاریخ، در زمان پیامبر اکرم (صلی‌الله‌علیه‌وآله) عدّۀ زیادی از مسلمانان دانشمند که تعداد آنان را تا چهل و سه نفر نوشته‌اند[2] به دستور آن حضرت هر آیه و یا سوره ای را به محض نزول، می نوشتند و این نوشته‌ها با اهتمام و کوشش هر چه تمام تر در میان مسلمانان نگهداری می‌شد. معروفترین آنها که اهتمامشان به نوشتن قرآن به مراتب بیش از دیگران بود، حضرت علی بن ابی طالب (علیه‌السلام) و زید بن ثابت بودند و بدین ترتیب از قرآن‌هایی که به وسیلۀ این افراد نوشته می شد، نسخه های متعددی در میان مسلمانان وجود داشت که در قرائت و استفاده از قرآن، مرجع شبانه روزی همۀ مسلمانان بود.
علاوه بر این، عدّۀ زیادی از مسلمانان و قاریان به حفظ و نگهداری آیات و سوره‌های قرآن توجه زیادی داشتند و در حفظ قرآن بسیار دقیق بودند و سعی داشتند حتّی کلمه‌ای از این کتاب آسمانی را فروگذار نکنند. این عدّه که به آنها «قاریان» گفته می‌شد، پیوسته مورد مراجعه و استفادۀ مردم در قرائت قرآن بودند.[3]

پی‌نوشت:

[1]. منهاج السنة، ج1، ص25. جهت مشاهده تصویر کتاب کلیک کنید.
[2]. تاریخ القرآن زنجانی، فصل ششم، ص20.
[3]. کتب راهنمای حقیقت آیت الله شیخ جعفر سبحانی، ص251 ـ 257.