یکی از شاخصه های بسیار مهم وهابیت ، تکفیر مسلمانان است .متهم کردن مسلمانان به کفر و شرک و تکفیر آنان ، یکی از خطرناک ترین افکاری است که توسط ابن تیمیه حرانی حنبلی نظریه پرداز و بنیان گذار تفکر وهابیت ، مطرح شده و باعث متشنج شدن افکار عمومی مسلمانان و جریحه دار شدن عقائد آنان شد . تکفیر مسلمانان و اعتقاد به آن پیامدهای منفی جبران ناپذیری را به همراه داشت که مهمترین آن پیامدها اعلام حکم جهاد و مبارزه با مسلمانان و به خصوص شیعیان بود ، بر اساس همین حکم بود که کم کم موجی از یورشها و حملات توسط سلفی های تکفیری و افراطی به شهرها و مناطق شیعه نشین آغاز گشت که منجر به قتل و غارت و کشتار بسیاری از مردم بی گناه و از جمله کودکان و زنان شد .

در ادامه به ذکر برخی از فتاوای مفتیان سلفی در این باره می پردازیم

بن جبرین یکی از مفتیان بزرگ وهابی سعودی ضمن حرام دانستن پرداخت زکات به فقرای شیعه و تکفیر آنان ، در جریان حمله وحشیانه اسرائیل به لبنان و دفاع شجاعانه حزب الله برای اثبات همسو بودن خود با آمریکا و صهیونیسم ، هرگونه پشتیبانی ، دفاع و حمایت از حزب الله حتی به صورت دعا برای پیروزی آنان را نیز حرام اعلام کرده و می گوید : شیعیان دشمنان اسلامند و اهل سنت باید از آنان تبری بجویند .(1)

شیخ عبدالرحمان برّاک یکی دیگر از مفتیان وهابی سعودی نیز در پاسخ به این سوال که آیا امروزه جنگ و جهاد میان دو گروه از مسلمانان یعنی شیعه و سنی امکان پذیر است ؟ می نویسد : اگر اهل سنت دولت مقتدری داشته باشند و شیعه بدعت ها و برنامه ها و عقائد شرک آمیز خود را اظهار نماید و ادامه دهد ، بر اهل سنت واجب است که علیه شیعیان اعلام جهاد نمایند و آنان را به قتل برسانند .(2)

عبدالعزیز بن عبد الله بن باز رئیس هیئت عالی افتای سعودی و سه تن از اعضای این هیئت به نام های عبدالرزاق عفیفی ، عبدالله بن غدیان و عبدالله بن قعود در پاسخ به پرسشی درباره شیعه ، شیعیان را به جرم متوسل شدن به اهل بیت و گفتن جملاتی چون ( یا علی ) ، ( یا حسن ) و ( یا حسین ) مشرک و مرتد دانسته و می نویسند : اگر آن چه در سوال آمده صحت داشته باشد ، آنان که ( یا علی ) ( یا حسن ) و ( یا حسین ) می گویند ،مشرک بوده و از ملت اسلام خارجند. (3) این در حالی است که طبق گزارشهای تاریخی ، شعار لشکر ابوبکر در جنگ با مسیلمه کذاب ( یا محمداه ) بود . (4)

زرقاوی رهبر وهابیان عراق نیزز ، تشیع را دینی جدای از اسلام دانسته و شیعیان را با عناوینی همچون افعی ها ، عقرب های حیله گر ، کافر ، دشمن حیله گر و شرور معرفی کرده و به اتهامات اثبات نشده ای چون پرستش قبرها ،طواف در اطراف قبور ائمه ، تکفیر صحابه ، سب عایشه و جعل قرآن کریم ، مشرک دانسته و علیه آنان فتوای جهاد صادر کرده است .(5)

علمای تندرو وهابی در فتاوای ضد اسلامی خود و تکفیر مسلمانان خصوصا شیعیان حتی از ابن تیمیه نظریه پرداز وهابیت نیز تبعیت نکرده و بر خلاف فتوای او اظهار نظر کرده اند . ابن تیمیه با همه دشمنی و ضدیت با شیعه ، هنگامی که با سوال برتری یهود و نصارا بر شیعیان مواجه می شود ، در پاسخ می نویسد : کسانی که به شریعت پیامبر اکرم ایمان آورده باشند اگر چه مانند خوارج ، شیعیان ، مرجئه و قدریه ، اهل بدعت باشند ، از یهود و نصارا و منکرین رسالت پیامبر اکرم بهترند . کفر یهود و نصارا به دین اسلام روشن است ، ولی اهل بدعت اگر موافق با رسول اکرم باشند کافر نیستند و اگر اهل بدعت را کافر بدانیم کفر آنان مانند کفر یهود و نصارا که پیامبر اکرم را تکذیب می کنند نیست . (6)

گذشته از این که تکفیر مسلمانان و به خصوص شیعیان مخالف با آیات قرآن کریم (7) و روایات نبوی (8) و خلاف سیره رسول گرامی اسلام است (9) با مراجعه به متون روایی مشاهده می کنیم که رسول گرامی اسلام ، دیگران را از کشتن کافری که در ظاهر به وحدانیت خدا شهادت داده نیز نهی نموده اند تا چه رسد به کشتن کسی که از ابتدا شهادتین را بر زبان جاری کرده و مسلمان بوده است .

حال سوال این است که اگر مضامین آیات و روایات و سیره رسول اکرم بر عدم تکفیر مسلمانان است وهابیت به استناد کدام مدرک یا دلیل قرآنی و روایی ، حکم به تکفیر مسلمانان و جهاد علیه آنان می کنند ؟

منابع :

(1) عبد الله بن جبرین ، شماره فتوا 15903، تاریخ فتوا 21/6/1427 ه ق مطابق با 26/5/1385 ه ش

(2) ر.ک سایت المنجد سوال شماره 10272

(3) فتاوی اللجنة الدائمة للبحوث العلمیة و الافتاء ج 3 ص 373، شماره 3008

(4) ابن کثیر دمشقی سلفی ، البدایه و النهایه ج 6 ص 329 حوادث سال 11 ه ق مقتل مسیلمه کذاب

(5) ر.ک سایت بازتاب تاریخ 8/3/1384

(6) ابن تیمیه حنبلی ، مجموعة الفتاوی ج 35 ص 122 سئل عمن یفضّل الیهودی و النصرانی علی الروافضی

(7) حجرات/14 – نساء/94

(8) طبرانی ، المعجم الوسط ج 5 ص 94 و هیثمی مجمع الزوائد 1/107 کتاب الایمان باب لا یکفر احد من اهل القبلة بذنب و طبرانی ، معجم الکبیر ج 12 ص 211 ح 13089 و بخاری ، صحیح بخاری ، 4/57 کتاب الادب باب ما ینهی من السباب و اللعن

(9) بخاری ، صحیح ، 1/81 کتاب الصلوه باب فضل استقبال القبله و سیوطی ، الدر المنثور 5/68 در تفسیر آیه 27 سوره فرقان