در معنویت های کاذب به جای اینکه پیروانشان را به سمت خدا دعوت کنند،  بیشتر روی كلمه «خود» تاكيد می‌کنند؛ یعنی ای انسان این خود تو هستس که می‌توانی به تنهایی آرزوها و خواسته هایت را  برآورده کنی، و نقش خداوند فقط عمل به دستورات و خواسته‌های انسان است.
مبانی معنویت‌های این‌چنینی، در آموزه‌های مدعیانی مثل: راجنیش‌اوشو، پائولو‌کوئلیو، محمدعلی طاهری(سرکرده فرقه حلقه) و مروجان قانون توهمیِ جذب، به راحتی  قابل مشاهده است. 
در این معنویت‌ها انسان به جای اینکه خدا را تکیه گاه اصلی خود بداند و علاوه بر تلاش و کوشش، از خدا کمک و یاری بخوهد، به خودش اجازه می‌دهد که خود را در جایگاهی ببیند که می‌تواند به تنهایی و بدون یاری خدا و با دستور به کائنات، همه خواسته هاش را برآورده کند.

در معنویت‌های اینچنینی،  انسان به جای رسیدن به کمال و تعالی الهی، به خودشیفتگی و توهم قدرت خواهد رسید.