پائولو کوئلیو نویسنده‌ای است که پس از فروپاشی نظام‌های مادّی مارکسیسم و فرویدیسم، خلأ حاصل از معنویت و دین را در غرب به‌خوبی حس کرد، به همین خاطر با استفاده از تکنیک قصه‌ و رمان، به دنبال ارضای نیاز فطری بشر با معنویت و عرفان رفت. این فرد با زیرکی خاص، با کمک ابزار داستان و با ادبیاتی جوان پسند، صریح و ساده، اندیشه‌های انحرافی و نادرست مارکسیسم و فرویدیسم را در لباس عرفان و معنویت عرضه می‌کند.

کوئلیو که از ثبات اعتقادی و مذهبی برخوردار نبود، به همین خاطر گاه بر قله‌های ایمان ایستاده و گاهی در دره‌های بی‌اعتقادی غرق می‌شود.
 او در موارد بسیاری، با پوچ انگاری اصول دین و شریعت، مقدسات دینی را به سخره گرفته و بنیان کتاب‌هایش بر مبارزه مستمر با دستورات دینی و شرعی استوار است؛ او در یکی از آثارش می‌گوید: داشتن یک زندگی روحانی، مستلزم روزه‌داری، ریاضت و پاکدامنی نیست!!!
پائولو در دوران نوجوانی علاوه بر داشتن مشکل افسردگی و اعتیاد به مواد مخدر که به بستری شدن او در بیمارستان منجر شد، به کفر و بی‌ایمانی نیز روی می‌آورد.