در تعالیم زرتشتی برخی جانداران همچون مورچه، لاک پشت، قورباغه و... آفریده اهریمن شمرده شده و کشتن آنان کردار نیک خوانده می‌شود:

اوستا، وندیداد، فرگرد ۱: ۷؛ فرگرد ۱۴: ۵؛ فرگرد ۱۶: ۱۲. همچنین: فرنبغ دادگی، بُندَهِش، گزارش مهرداد بهار، تهران: ۱۳۸۵، ص ۹۷-۹۸.

جهانگردان غیر ایرانی هم این مسئله را گزارش کردند که زرتشتیان به کشتن این جانداران میل شدیدی دارند، چون آنها را جاندارانی پلید و اهریمنی می‌دانند:

مری بویس، چکیده تاریخ کیش زرتشت، ترجمه همایون صنعتی‌زاده، تهــران: ۱۳۷۷، ص ۲۷۱

حال آنکه در اسلام و قرآن، کشتن انسان‌ها و تلاش برای ویرانی طبیعت و کشتن حیوانات بی‌ آزار، رفتاری نادرست و مصداق فساد نامیده شده است:

وَ إِذَا تَوَلَّىٰ سَـعَىٰ فِي ٱلأَرۡضِ لِيُفسِـدَ فِيهَا وَيُهــلِكَ ٱلحَرۡثَ وَٱلنَّسلَۚ وَٱللَّهُ لَا يُحِبُّ ٱلفَسَادَ (بقره:۲۰۵).