پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ عبدالحمید با هر کاری که توسط نظام اسلامی انجام می‌شود، حتی اگر مطابق مذهب و عقیده خودش نیز باشد، به گونه‌ای مخالفت می‌کند. وی مخالفت خود را منطقی جلوه می‌دهد؛ مثلاً درباره گشت ارشاد می‌گوید: «موضوعی که این روزها برای همه ما بسیار دردآور و نگران‌ کننده است، موضوع «گشت ارشاد» و درگیری با بانوان و زنان است. موضوع «عفت» و «حجاب»، یک مسئله شرعی است و پوشیدن سر از دیدگاه اهل‌سنت هم واجب است و این یک حکم شرعی است؛ اما کشاندن این موضوع به خشونت، کار درستی نیست. ما معتقدیم گشت ارشاد به وظیفه خودش که «ارشاد» است، عمل کند. ... اما حساسیت زیاد روی موضوع حجاب که حتی مردان وارد بشوند و دختران را هل بدهند و حرف‌های نامناسب بزنند و دست و پای زنان را بگیرند و آنها را داخل ماشین بیندازند، این با کدام شریعت مطابقت دارد؟! همان شریعتی که حجاب را واجب قرار داده، همان شریعت این اجازه را نداده که مرد نامحرم، دست زن را بگیرد و او را بکِشد».[1]

از یک مدعی علم که در جایگاه عالم دینی است، انتظار می‌رود این گونه سخن نگوید. با اینکه می‌پذیرد که موضوع «عفت» و «حجاب»، یک مسئله شرعی بوده و واجب است، اجرای قانون حجاب توسط گشت ارشاد را محکوم می‌کند. وی از لفظ «گشت ارشاد» گمان کرده است که باید فقط ارشاد کنند و آنان حتی وظیفه امر و نهی (که وظیفه عمومی مسلمانان است) ندارند، می‌گوید: «گشت ارشاد، به وظیفه خودش که «ارشاد» است، عمل کند». گشت ارشاد نام دیگر پلیس امنیت اخلاقی یا طرح ارتقای امنیت اجتماعی است که باید قانون پوشش را در جامعه اجرا کند.

وظیفه گشت ارشاد، ارشاد حکم حجاب و یاد دادن آن به زنان کم‌پوشش نیست. در زمینه عفاف و حجاب، 23 نهاد دولتی مسئولیت دارند که 13 وزارت‌خانه و 10 نهاد دیگر، ازجمله فرماندهی انتظامی از آن جمله‌اند. برخی از این نهادها وظیفه فرهنگی این حکم را به عهده دارند و باید به وظیفه ارشاد خود عمل کنند. برخی از این نهادها عبارتند از ستاد احیای امر به معروف و نهی از منکر، سازمان تبلیغات اسلامی، وزارت آموزش و پرورش، وزارت علوم، سازمان صدا و سیما و ... .

اما از این 23 نهاد، فرماندهی انتظامی و قوه قضائیه، قطعاً وظیفه فرهنگی این حکم را به عهده ندارند، بلکه افرادی که از قانون حجاب سر باز می‌زنند، به عنوان مجرم، اعمال قانون می‌گردند. در این قانون حجاب به جهت فراهم شدن زمینه‌ها، قسمتی از ارشاد و کار فرهنگی را نیز به عهده نیروی انتظامی گذارده‌اند. این قانون که در اجتماع، بانوان کشور ملزم به اجرای آن هستند، قانون حجاب اسلامی نیست؛ بلکه قانون حداقل پوشش قابل اغماض است وگرنه طبق قانون اسلام، پوشاندن تمام موها و بدن زنان (بجز صورت و دستان تا مچ) واجب است.

عبدالحمید برای منطقی جلوه دادن نظر خود در مخالفت با این طرح لازم شرعی و قانونی، اجرای آن را زیر سؤال برده و می‌گوید در این طرح، مجریان قانون، خطا کرده و از خشونت در برخوردهای خود استفاده می‌کنند یا موازین شرعی، ازجمله لمس نامحرم که حرام است، اتفاق می‌افتد و با کار حرام می‌خواهند جلو حرام را بگیرند؛ در این سخنان، همراهی عبدالحمید با دشمن در مخالفت با این طرح لازم، دیده می‌شود.

این طرح بسیار با ملاطفت و مهربانی و از روی دلسوزی در حال اجرا است. به نیروهای انتظامی تذکرات لازم داده شده است. کلیپ‌هایی منتشر شده که لجبازی برخی بانوان و حتی زدن مأمورین توسط بانوان و فریاد زدن آنان در مقابل پلیس و سکوت کردن مأمورین را نشان می‌دهد. این طرح از جهت شرع و قانون، لازم الاجرا است و اجرای آن با مخالفت برخی معاندین و مزدوران مواجه می‌شود. نه خشونتی در کار است و نه لمس نامحرم، بلکه در این طرح، پلیس زن تذکر داده و پلیس مرد، جهت امنیت بیشتر همراهی می‌کند. (اگر عبدالحمید نیرویی دارد که در این طرح شرکت کنند و از این مجرمین فحش شنیده، کتک بخورند و به خاطر حرف دیگران چیزی نگویند و فقط لبخند بزنند، جهت یاری پلیس اقدام کند).

همان طور که مجرمی در عدم رعایت قوانین رانندگی، اعمال قانون می‌گردد و هیچ خرده‌ای به پلیس گرفته نمی‌شود، در این اعمال قانون جهت بدپوششی و قانون پوشش حداقلی نیز باید از مأمورین انتظامی کمال تشکر را داشت و با مأمورین خاطی در این طرح که موجب تقبیح اِعمال این قانون می‌شوند، سریعاً برخورد گردد.

پی‌نوشت:
[1]. سخنان عبدالحمید در 31 فروردین 1403.