پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ قیام پانزدهم خرداد سال 1342، آغازگر نهضت انقلاب اسلامی به رهبری امام خمینی رحمت‌الله‌علیه علیه رژیم طاغوتی و ستمگر پهلوی بود؛ سال 42 هزاران نفر رو به شهادت رسانده بود، اما با این وجود، رهبر انجمن حجتیه، هیچ اعتقادی به این نهضت و انقلاب نداشت و حضرت امام را مورد مؤاخذه قرار می‌داد که چه کسی مسئول این همه خون‌های ریخته شده است؟

وی در یک سخنرانی در مدرسه مروی، امام خمینی رحمت‌الله‌علیه را مسئول ریختن خون جوانان در ماجرای قیام پانزدهم خرداد دانست و با تعبیرهای تندی، حرکت اسلامی را محکوم کرد. جالب آن است که شاه هم همین سؤال را مطرح کرده بود که این خون‌های ریخته شده، به گردن کیست؟[1]

حضرت امام راحل نیز جایی در پاسخ به این ادعای رهبران انجمن حجتیه فرمودند که: «مسئول ریختن خون جوانان در پانزدهم خرداد، همان کسی است که مسئول خون شهدای قیام حضرت اباعبدالله الحسین علیه‌السلام است».[2]

یکی از اعضای سابق انجمن حجتیه، در مورد این رویکرد رهبران انجمن حجتیه می‌نویسد: «از ابتدای این نهضت و از گذشته‌های دور این نهضت، آقای حلبی با ناباوری با آن برخورد می‌کرد و معتقد بود که نمی‌شود با رژیم تا دندان مسلح شاه پهلوی، مبارزه کرد و عقیده داشت که کسانی که به این راه کشیده می‌شوند، خونشان را هدر می‌دهند و کسانی که افراد را به این راه می‌کشانند، مسئول این خون‌ها هستند و معتقد بودند که کار صحیح، انجام فعالیت‌های فرهنگی و ایدئولوژیک است، نه مبارزه علیه رژیم».[3]

بدین ترتیب باید گفت که انجمن حجتیه و رهبران آن، در ماجرای قیام پانزدهم خرداد که به نوعی آغاز راه انقلاب بود، در کنار استعمارگران و حکومت پهلوی قرار گرفت و هم‌صدا با «حزب توده»، بهائیت و جبهه ملی، این قیام را محکوم کرد؛ اما امام خمینی رحمت‌الله‌علیه، بر خلاف این جریان‌ها، قبل از شروع قیام پانزدهم خرداد فرمودند که «اسلام در معرض خطر است» و خطاب به کسانی که سکوت پیشه کرده بودند فرمود: «... والله گنهکار است کسی که داد نزند؛ والله مرتکب کبیره است کسی که فریاد نزند؛ ... امروز تمام گرفتاری ما آمریکا است، تمام گرفتاری ما اسرائیل است». در همین زمان بود که حضرت امام تقیه را حرام کردند، درحالی که انجمن حجتیه در طول سال‌های بعد از 15 خرداد نیز همان روش دوری از سیاست و عدم مبارزه با رژیم شاه را دنبال می‌کرد و از دشمنان اصلی غفلت می‌ورزید.[4]

به همین جهت بود که همواره، مورد حمایت ساواک و رژیم پهلوی قرار داشت و درحالی که ساواک و رژیم پهلوی، کوچک‌ترین حرکت نیروهای انقلابی را خفه می‌کرد، انجمن در تمدید اعتبار پروانه فعالیت خود، با مشکلی روبرو نبود. در واقع، انجمن حجتیه به جناح مذهبی حکومت بدل شده بود و مأموران ساواک، از جلسات آنها حفاظت می‌کردند.

پی‌نوشت:
[1]. صدقی، ابوالفضل، «جریانشناسی انجمن حجتیه» ص141، پانزده خرداد تابستان 1388 - شماره 20.
[2]. همان، ص141.
[3]. خبرگزاری فارس، «بازخوانی مقابله جریان ملی گرا با نهضت امام، جنگ احزاب و انقلابی که خدا می‌خواست زنده بماند»، 20 خرداد 1393.
[4]. صدقی، ابوالفضل، «جریانشناسی انجمن حجتیه»، ص142، پانزده خرداد تابستان 1388 - شماره 20.