پذیرش ادیان الهی یک حالت تمکینی دارد نه تحمیلی! و فرق دین و فرقه های نو ظهور و باطل همین است که برای انتخاب دین باید تحقیق، بررسی و کنکاش کرد و سپس با اعتقاد به حقانیت تام و تمام آن، به جرگه ی حدود و قصور آن پیوست. ولی فرقه ها از طالبین خود می خواهند تا چشمشان را بر تمام حقایق و افکار و حرف ها بسته و عبد مطیع سرکردگان مستبد و خودکامه ی آن گردند.

دین، بر قلوب متدینین حاکمیت دارد و همین امر نشان می دهد که بر خلاف تصور ناشی از تبلیغات معاندین و غرب، اسلام دینی خشونت طلب و زورگو نیست که مسلمین را به اجبار و با تهدید یا رعب و وحشت، تابع خود ساخته باشد. قرآن کریم به صراحت این مطلب را بیان داشته و فرموده است: «لاَ إِکْرَاهَ فِی الدِّینِ»[1] در قبول دين، اكراهي نيست. و در جای دیگر می فرماید: «وَ لَوْ شاءَ رَبُّكَ لاَمَنَ مَنْ فِي الأَرْضِ كُلُّهُمْ جَميعاً» [2] و اگر پروردگار تو مي خواست، تمام كساني كه روي زمين هستند، همگي (به اجبار) ايمان مي آورند. این آیات گویای این مطلب است که اسلام به هیچ نحوی افراد را برای پذیرش این دین مجبور نکرده است. این آیات نشان می دهد که در آغاز اسلام نیز گروهی قصد داشتند تا دین اسلام و حاکمیت آن را جبارانه و دیکتاتور گونه معرفی نمایند.

اصولاً انسان ها بر پایه ی منطق و استدلال چیزی را می پذیرند و هر عقلی این قاعده و قانون را قبول دارد. با این وجود اسلام عزیز چه نیازی به جبر و جور برای اثبات خود دارد؟! در صورتی که می تواند با منطق و بیان و موعظه و اخلاق در دلها نفوذ کند.

حتی در گزارشات تاریخی آمده که در زمان حیات پربرکت نبوی صلی الله علیه وآله سایر ادیان الهی می توانستند آزادانه اعمال عبادی خود را انجام دهند. در كتاب «تمدن اسلام و عرب» مي خوانيم: «رفتار مسلمانان با جمعيتهاي ديگر بقدري ملايم بود كه رؤساي مذهبي آنان اجازه داشتند براي خود مجالس مذهبي تشكيل دهند.» و در پاره اي از تواريخ نقل شده كه جمعی از مسيحيان كه برای گزارش ها و تحقيقاتی خدمت پيامبر رسيده بودند مراسم نيايش مذهبي خود را آزادانه در مسجد پيامبر در مدينه انجام دادند.[3]

اجازه ی اعمال عبادی سایر ادیان در مسجد و پایگاه مسلمین، خود دلیل تامی بر این مطلب است که مسلمین با آگاهی و بصیرت به سوی اسلام آمده و این دین را کامل ترین و جامع ترین ادیان یافته اند که در کتب و منابع ادیان پیشین نیز ظهور آن مژده داده شده بود.

منابع:

1- سوره ی بقره آیه 255
2- سوره ی يونس آیه 99
3- تفسير نمونه، ج 2، ص 106