پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ عبدالحمید در راستای مخالفتش با نظام اسلامی، در موضع فردی خیرخواه و به عنوان نصیحت به حاکمان جامعه، در مورد انتخابات مجلس در سال جاری چنین گفته است: «این روزها مسئله انتخابات مجلس مطرح است و شنیده می‌شود که بسیاری به افراد زنگ می‌زنند و از آنها می‌خواهند برای انتخابات [اعلام] آمادگی کنند. اما مردم ایران، امروز با فقر و تنگدستی و مشکلات متعددی گرفتار هستند و این نتیجه ضعف مدیران است. متأسفانه در کشور ما نخبه‌گریزی است و از نخبگان و مدیران توانمند دوری می‌شود. مدیران ضعیف از طیف‌های ضعیف را گزینش کرده و روی کار آوردند. این ضعف در گزینش‌هاست که رؤسای جمهور و نمایندگان مجلس که به‌وسیله شورای نگهبان و نهادهای امنیتی، گزینش می‌شوند و یا مدیرانی که انتخاب می‌شوند، افراد ضعیف انتخاب شدند و به صحنه آمدند. ... تورم بالاست و تمام طیف‌ها و طبقات پریشان هستند. نمایندگان مجلس که نماینده دولت و حاکمیت نیستند، بلکه نماینده مردم و امید مردم هستند که حرف مردم را بزنند، وقتی نتوانند از حق و حقوق مردم دفاع کنند، چگونه از مردم نمایندگی می‌کنند؟! نماینده باید بر اجرای قانون و بر سیاست‌های داخلی و خارجی نظارت داشته باشد و در مجلس حرف بزند. ... مردم از انتخابات‌ها ناامید شده‌اند و معتقدند انتخابات و صندوق رأی نمی‌تواند مشکلات کشور را حل کند. صندوق رأی که از اوایل انقلاب بوده، همواره ضعیف شده و اکنون به آخرین نقطه ضعف خود رسیده است؛ لذا با این روش گزینش، هیچ فایده‌ای ندارد. مردم هیچ انگیزه‌ای برای حضور در انتخابات ندارند. به یاد داشته باشید که درصد مشارکت مردم در آخرین انتخابات مجلس و ریاست‌جمهوری به حداقل رسیده بود و بنده بسیار مشکل می‌دانم که مردم در انتخابات آینده حضور پیدا کنند و انگیزه‌ای برای این کار داشته باشند.»[1]

اشکال این سخن، علاوه بر اینکه تکراری است و چندین مرتبه این مطالب را گفته است، محلِ بیان این کلام است؛ اگر عبدالحمید قصد خیرخواهی برای نظام دارد، این انتقادات خود را باید به صورت شفاهی یا کتبی به مسئولین ذی‌ربط برساند؛ در حالی‌که وی ناکارآمدی که به شیوه انتخابات و نظام نسبت می‌دهد، در جمعِ کسانی مطرح می‌کند که نهایتاً توان رأی دادن در انتخابات را دارند و در روند اجرایی و گزینش کاندیداها، دخیل نیستند. بنابراین اینگونه سخن گفتن مشکلی را حل نکرده و به ایجاد نارضایتی عمومی دامن می‌زند. از طرفی ادعای کلی او نیز قابل اثبات نیست؛ وی مدعی است که گزینش شورای نگهبان و نهادهای امنیتی باعث می‌شود افراد ضعیف انتخاب شوند، در حالی‌که لزوم این گزینش، امری عقلایی است. کاندیدای ریاست جمهوری و نمایندگی مجلس، باید دارای شرایط اولیه باشد. پایبند به اسلام و معتقد به نظام اسلامی باشد. تمام کشورهای دموکراتیک در جهان، برای کاندیداهای حاضر در انتخاباتشان، شرایطی دارند و افرادی که حائز آن شرایط نباشند، در بین نامزدهای انتخاباتی قرار نمی‌گیرند. در آن کشورها نیز افراد شرکت‌کننده باید معتقد به نظام و حکومت آن کشور باشند.

مطلب دیگری که عبدالحمید مطرح کرده، خبری نسبت به میزان آراء انتخابات مجلس و ریاست جمهوری است؛ او آخرین انتخابات مجلس و ریاست جمهوری را دارای پایین‌ترین میزان مشارکت مردمی دانست. اما این میزان مشارکت، به‌علت شرایط معیشتی نامناسب در دوره قبل بود و لذا مردم از آن انتخابات ناامید شده بودند و گمان می‌کردند انتخابات و صندوق رأی، مشکلشان را حل نمی‌کند؛ اما شرایط امروز، غیر از گذشته است و با اینکه هنوز اقدامات دولت، به‌طور ملموس حس نمی‌شود، فعالیت‌ها و اقدامات مسئولین در راستای ایجاد اشتغال، تولید و تأمین حداقل‌ها برای محرومین قابل مشاهده است و امید به وضعیت بهتر در بین افراد کمتر برخوردار، ایجاد شده است. به علاوه، بیان این نکات توسط عبدالحمید در جمع افرادی که منتظر انتقادش از نظام هستند، این پیام را می‌رساند که من هم با این اوضاع، انتخابات را قبول ندارم و کسانی‌که مرا قبول دارند هم در انتخابات شرکت نکنند و این سخن، عملاً به معنای تحریم انتخابات است.

پی‌نوشت:
[1]. سخنرانی عبدالحمید پس از نماز عید قربان، ۸ تیر ۱۴۰۲.