پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ برخی از فرقه‌های انحرافی با دعوت به معنویت و وعده‌های فریبنده‌ای همچون ملاقات باخدا، تجربه مکاشفه عرفانی، کسب آرامش فکری و روحی، درک بی‌واسطه خداوند، ورود به عوالم معنوی، رسیدن به جهانی سرشار از عشق و صلح و دوستی و رسیدن به حقیقت و مانند آن سعی می‌کردند تا هوادار جذب کنند.

اگر چه این ادعاها به‌ظاهر مطلوب و پسندیده جلوه می‌کنند؛ اما بادقت نظر و تامل بیشتر و تطبیق آن با اصول اعتقادی اسلام و عرفان توحیدی در می‌یابیم که این وعده‌ها شعاری بیش نیست و چه‌بسا عرفان‌های کاذب و معنویت‌های دروغین و القائات شیطانی در این فرقه‌ها به‌عنوان عرفان ناب به پیروان عرضه گردد.

نمونه‌های فراوانی از این ادعاهای باطل که القائاتی شیطانی بیش نیست را می‌توان در اظهارات برخی از بزرگان این فرقه‌ها مشاهده نمود. یکی از بزرگان فرقه اهل حق چنین اظهار داشته و اعتراف کرده‌اند که: «در مجلسی بحث می‌کردم و می‌گفتم کسانی که علی را خدا می‌دانند (علی‌اللهی‌ها) در اشتباه‌اند و غیره... اتفاقاً در آنجا ذکری بر پا شد و حال من در ذکر دگرگون شد و گویا در حال از خود بیخودی مرتب به اطرافیان تشر می‌زدم که بگو این دیوار خداست، بگو این در خداست........ و آنها هم از ترس می‌گفتند. بعد که به حال عادی برگشتم، بقیه گفتند: تو به ما می‌گفتی علی خدا نیست بعد به ما تشر می‌زدی که این دیوار خداست!» [1] خدا دانستن مخلوق از جمله انسان و دیوار در کلام فوق، با اصل توحید سازگار نبوده و این نشان دهنده این است که این حالات روحی، ریشه در معنویت و عرفان اسلامی ندارد و القائاتی شیطانی است.

نکته قابل‌ توجه اینکه فرد مذکور که چنین تجربه معنوی به او دست داده است در مقدمه کتاب وی که در دو جلد منتشر شده است، مطالب کتاب را حاصل تجربه‌های معنوی ایشان می‌دانند. [2] بنابراین بر خوانندگان مطالب این اثر لازم است با دیده شک و تردید و از باب مشت نمونه خروار، به این ادعاهای عرفانی و معنوی نظر کنند تا دچار انحراف متأثر از عرفان‌های دروغین نگردند.

با بررسی معانی عرفان حقیقی، عرفان کاذب و شاخصه‌های عرفان‌ها و معنویت‌های دروغین و نیز باتوجه‌ به مبانی دین وحیانی می‌توان نتیجه گرفت که عرفان حقیقی همان تعالیم دین مبین اسلام است که متناسب با عقل سلیم و فطرت پاک انسان است. سمت‌ و سوی دین وحیانی هیچ‌گاه به‌سوی عرفان‌های دروغین نبوده است و هرکس ملتزم به دین الهی باشد سر از چنین حالات معنوی و عرفانی که در نتیجه آن مخلوقات را خدا خطاب کرد، در نخواهد آورد و هیچ‌گاه انسان با مشعل دین وحیانی به عرفان‌های دروغین هدایت نخواهد شد، مگر اینکه در بخشی از دین سست شود و یا به تفسیر غلط از آموزه‌های دین دست یابد.

پی‌نوشت:

[1]. الهی، نورعلی، آثار الحق، ج2، ص18

[2]. همان، ج1، ص9