ماه رمضان ماه ضیافت الهی است و ضیافتی که آدابی دارد و میهمان لازم است این آداب را مراعات تا شایسته دریافت فیوضات این ضیافت گردد. از مهم‌ترین آداب این میهمانی پرهيز از حرام‌های خدا است. امام على علیه‌السلام از رسول خدا نسبت به برترین اعمال در ماه صیام می‌پرسد: «يا رَسولَ اللّهِ، ما أفضَلُ الأَعمالِ في هذَا الشَّهرِ؟ فَقالَ: «يا أبَا الحَسَنِ، أفضَلُ الأَعمالِ في هذَا الشَّهرِ الوَرَعُ عَن مَحارِمِ اللّهِ؛[1] اى پيامبر خدا! برترينِ كارها در اين ماه چيست؟ فرمود: اى ابوالحسن! برترينِ كارها در اين ماه، پرهيز از حرام‌های خداست»

در کلام معصومین(علیهم السلام) پرهیز از حرام، روح و جوهره روزه بیان شده است؛ پيامبر خدا (صلى الله عليه و آله) فرمودند: «يَقولُ اللّهُ عز و جل: «مَن لَم تَصُم جَوارِحُهُ عَن مَحارِمي، فَلا حاجَةَ في أن يَدَعَ طَعامَهُ وشَرابَهُ مِن أجلي؛[2]خداوند مى فرمايد: «هر كس اعضايش از حرام هاى من، روزه دار نباشد، نيازى نيست كه به خاطر من، خوراك و نوشيدنى‌اش را ترك كند.»

حضرت علی (علیه‌السلام) نیز اجتناب از محارم الهی را در کنار ترک طعام برای روزه‌دار ضروری می‌داند و می‌فرماید: «الصِّيامُ اجتِنابُ المَحارِمِ؛ كَما يَمتَنِعُ الرَّجُلُ مِنَ الطَّعامِ وَالشَّرابِ؛[3] روزه‌داری، پرهيز از حرام‌هاست، همان گونه كه انسان از غذا و نوشيدنى خوددارى می‌کند.»

پی‌نوشت:

 [1]. شیخ صدوق، عيون أخبارالرضا (ع)، ج1، ص297

[2]. علاءالدین علی بن حسام، کنز العمّال، ج ۸، ص ۵۰۸

[3]. علامه مجلسی، بحار الأنوار، ج21، ص294