پایگاه جامع فرق، ادیان ومذاهب_ سید ابوالفضل برقعی یکی از سران جریان قرآن‌بسندگی شیعه در کتاب تضاد مفاتیح الجنان، ضمن انکار بسیاری از ادعیه وارده در کتاب مفاتیح، در مورد دعای جوشن صغیر می‌نویسد: «اين دعا از مدرك و سندی كه آن را به رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌وآله) برساند، فاقد است و به صرف نقل مجلسی و كفعمی و ابن طاووس نمی‌توان آن را از شرع دانست.»[1]

در پاسخ به این ادعای جناب برقعی باید گفت که: بی سند دانستن دعای جوشن کبیر بدون آوردن حتی یک دلیل، خود نشان دهنده بی پایه و اساس بودن این ادعا است؛ چرا که دعای جوشن صغیر با سند از امام موسی کاظم (علیه‌السلام) نقل شده است و ابن طاووس این دعا را در مهج الدعوات،[2] کفعمی در البلد الامین[3] و علامه مجلسی در بحارالانوار نقل کرده‌اند.

همچنین می‌توان گفت که بر فرض این‌که چنین دعایی از معصوم نباشد، آیا خواندن این دعا که چندین بند دارد و در هر یک از این بندها، نعمتی ذکر شده و در پایان آن، حمد الهی بیان می‌شود و در بندهای این دعا، ذکر مصائب، مشکلات و سختی‌های زندگی فرد مؤمن در این دنیا و نعمت‌های الهی بیان شده است و در پایان هر بند، دعا‌کننده از خدا می‌خواهد که بر پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) و اهل بیت (علیهم‌السلام) صلوات فرستاده و شخص را از شکرگزاران و یادکنندگان نعمت‌های الهی قرار دهد، مشکلی دارد؟

امام موسی کاظم (علیه‌السلام) در دعای جوشن صغیر، زاویه‌های مختلف زندگی یک فرد مؤمن را مملو از یاد خدا می‌کند؛ جملات بیان شده در این دعا، نعمت‌ها را به ما نشان می‌دهد و به خدا عرضه می‌دارد، که هر چه ما در این دنیا داریم، متعلق به خداوند تبارک و تعالی است؛ این تن سالم، آرامش، در کنار خانواده بودن، لذت بردن از طعم غذاها، هوا و نسیم را احساس کردن، تندرست و توانمند بودن، آسودگی خاطر و ...، همه و همه از جانب خداوند است.
این «از خدا بودن» را ما نمی‌بینیم؛ امام موسی کاظم (علیه‌السلام) این مطلب را در این دعا و به واسطه این فرازهای زیبا، برای ما روشن می‌کند؛ فرازی که با آن می‌بینیم چه خدایی داشتیم؛ خدایی که بخشنده، مهربان، غفور، رازق، مقتدر و ... است.

حال باید گفت که جناب برقعی! آیا خواندن خداوند با این بیان زیبا، مشکلی دارد که (بر فرض بعید) ما با شک در سند و به جهت ضعف سندی، خودمان را از خواندن آن محروم کنیم؟! علاوه بر آن، طبق «روايات عرضه» هر چه از ائمه معصوم (علیهم‌السلام) نقل شده باشد و موافق كتاب خدا باشد، می‌توان آن را منتسب به اهل بیت (علیهم‌السلام) ساخت؛ بنابراين وقتی موافقت دعای جوشن صغیر با قرآن ثابت شود، با توجه به فرمايش خود اهل بيت (علیهم‌السلام) می‌توان آن را به آنان منتسب ساخت.

پی‌نوشت:
[1]. برقعی، سیدابوالفضل، تضاد مفاتیح الجنان، ص76.
[2]. سيد بن طاووس، رضى الدين على‌، مهج الدعوات و منهج العبادات‌، ص۲۲۷-۲۲۰، دار الذخائر‌، قم- ايران‌.
[3]. کفعمی، شيخ تقى‌الدين ابراهيم بن على عاملى، البلد الأمين و الدرع الحصين، ص۳۲۶-۳۳۲، مؤسسه الأعلمی للمطبوعات، بیروت.
[4]. علامه مجلسی، بحارالانوار، ج94، ص318، مؤسسة الوفاء.