پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ کره جنوبی یکی از کشورهای شرقی است که بعد از جنگ جهانی دوم، ازجمله کشورهای فقیر جهان بود؛ کشوری که مساحت آن حدوداً به اندازه استان سمنان ایران می‌باشد و نزدیک 60 میلیون جمعیت دارد. جمعیت زیاد، منابع طبیعی محدود و مساحت کم سرزمینی، عواملی هستند که باعث می‌شوند فقر در کره بر طرف نشود؛ چون نهایت کاری که پیش‌بینی می‌شد که کُره می‌توانست انجام دهد، رسیدگی و تولید مایحتاج مردم داخل کشور بود. اما اتفاقی دیگر رقم خورد، کره سعی کرد تمام همّت و تلاش خود را بر روی تولید محصول و صادرات بگذارد؛ با رونق گرفتن صادرات، سطح رفاه و رشد اقتصادی به شکل معجزه گونه‌ای افزایش یافت و کشور کره جنوبی که از فقیرترین کشورهای جهان بود تبدیل به یک کشور پیشرفته و با رفاه شد.

البته نکته اینجا است که در مسیر پیشرفت و رسیدن به رفاه، خیلی از افراد زیر چرخ توسعه از بین رفتند. شرکت‌های بزرگ کره‌ای مانند سامسونگ، هیوندا و... تبدیل به غول‌های اقتصادی جهان شده‌اند و درآمدهای سرشاری پیدا کرده‌اند، اما تعداد عظیمی از کارگران و قشر پایین کره جنوبی سهمی از این رفاه و ثروت را ندارند. باید این جهش اقتصادی در کشور کره که توانسته کشور فقیری را تبدیل به کشور پیشرفته کند را تحسین نموده و از روش‌ها و سیاست‌های اقتصادی آن، متناسب با فرهنگ ایرانی‌ اسلامی استفاده کرد.

اما نباید این نکته را فراموش کرد که رسیدن به عدالت، در تمامی شئون از جمله رفاه مالی، آموزشی، اجتماعی، درمان و... باید از اولویت‌های مسیر توسعه باشد. توسعه‌ای که در آن بخشی از جمعیت کشور مانند کارگرها، نیروهای خدماتی و... افرادی بی‌ارزش و شهروند درجه دو محسوب شوند؛ این نوع سیاست، قابل پذیرش نیست، برده داری مدرن این گونه است؛ گروهی اندک صاحب اکثر ثروت جهان هستند. امروزه در بعضی شئون، خیلی از صاحبان شرکت‌ها و کارخانه‌ها، همان جایگاه خان و ارباب را دارند و کارگران، کارمندان و نیروهای خدماتی هم بَرده می باشند؛ با این تفاوت که اصطلاح و عنوان عوض شده است.

همزمان که هیوندا و سامسونگ رکوردهای جدید جهانی ثبت می‌کنند، در هر دوازده دقیقه یک نفر در کره ورشکست می‌شود! بسیاری از مردم جز در جایگاه کارگری، برای شرکت‌های بزرگ تجاری ارزش زیادی ندارند. پایتخت کره جنوبی، سئول می‌باشد. اگر در یکی از تپه‌های بی‌شمار سئول ایستاده باشید به راحتی این تفاوت را در معماری و شهرسازی می‌بینید.  قسمتی از شهر دارای آسمان خراش‌های لوکس  است و ساکنینش در رفاه هستند. اما  در قسمتی دیگر خانه‌هایی قدیمی و فقیرنشن با معماری قدیمی مشاهده می شود. در بخشی دیگر مشاهده می شود افرادی در آلونک‌ها و خرابه‌هایی که افراد خیلی فقیر در نهایت فقر در آن زندگی می‌کنند؛ آن‌ها با یک سری وسایل دور ریختنی، یک سرپناه برای خود درست کرده‌اند و محروم از خدمات بهداشتی، آموزشی، اجتماعی و...می‌باشند.

امّا آنچه در سینما، سریال‌ها، کلیپ‌های نمایشی، موسیقی(کی‌پاپ) و فضای مجازی نشان می‌دهند، فقط بخش زندگی قشر مرفه است و کمتر به فقر و بی‌عدالتی پرداخته می‌شود. چند فیلمی که در نقد این زندگی پرتبعیض تهیه شده است هم در کشور ایران عموما بازنشر نمی‌شود و بیشتر سعی می شود که جامعه آرمانی را در کره نشان دهند و یک دلفریتگی خاصی در بین مخاطبان ایجاد کنند، که قطعاً این نوع نگاه تک بُعدی آسیب‌زا است.

از آنجائیکه کشور کره جنوبی تنها پس از طی چند دهه به فرایند توسعه اقتصادی دست یافته، لذا نیل به این رتبه در اثر یک فرایند توسعه ناهمگون بوده که با یکسری از مشکلات اجتماعی ناشی از تغییر «شدید»، نظیر مشکلات اقتصادی، عدم برابری در توزیع ثروت و فاصله طبقاتی بالا، رقابت سنگین و طاقت فرسا برای دست‌یابی به طبقات بالای اجتماعی، افزایش سن ازدواج ، ازدیاد میزان جرم و جنایت و ناهنجاری در مدارس ، بحران های اقتصادی، مواجه با بحران فرهنگ شهرت و خشونت‌های داخلی همراه بوده است. براساس آمار سازمان بهداشت جهانی، کره جنوبی، با 31 مورد در هر صد هزار نفر، دومین نرخ خودکشی (پس از لیتوانی) را در جهان دارد که میزان خودکشی طی ده سال گذشته این کشور نیز دو برابر شده است.»[1]

متاسفانه مروجان موج کره‌ای به ویژه طرفداران کی‌پاپ در ایران سعی می‌کنند در فضای ایران، تصویری رؤیایی از کره نشان دهند و جوانان را تشویق می‌کنند که آموزش زبان کره ای ببینند، برای گردشگری یا تحصیل یا تجارت به کره سفر کنند. همچنین تبلیغ می‌کنند که سبک زندگی و پوشش و... سلبریتی‌های کره ای را الگوی زندگی قرار دهند و...

متاسفانه این مروجان موج کره‌ای، همه حقیقت کره را نشان نمی‌دهند و در تولیدات و ترویج مباحث کره، به مشکلات و آسیب‌های تمدن و سبک زندگی آن اصلاً توجهی ندارند.  

پی‌نوشت:
[1]. سایت مرآت تجارت

محمد جواد نصیری