پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ شیطان پرستان و ساحران با تشکیل انجمن‌های مخفی مانند فراماسونری، سعی می‌کنند به صورت برنامه ریزی شده مباحث الحادی و شیطان پرستی را ترویج کنند. از مهم ترین ابزارهای این فرقه‌ها بحث توسعه شهوت پرستی بی قید و شرط می‌باشد. موسیقی‌هایی مانند راک و هوی متال به ترویج مفاهیم الحادی می‌پردازند. موسیقی‌های خاصی باعث می شوند اراده  نفس ضعیف شود و لذت پرستی در انسان نهادینه شود. لذت پرستی در نهایت به شهوت پرستی ختم می‌شود. خیلی از موسیقی‌ها باعث برانگیختگی و تهییج هیجانات جنسی می‌شوند. پس جامعه ای که موسیقی در آن زیاد است هیجانات جنسی در آن بیشتر است. گروه موسیقی کی پاپ به نام BTS (بی تی اس) یکی از ابزارهای انجمن‌های مخفی و آشکار شیطان پرستی و انحرافی شده است. این گروه موسیقی آشکارا نمادها و مضامین شیطان پرستی را استفاده می‌کنند.

محافل شیطان پرستی و ساحری اعتقادات خاصی به طالع بینی، اثرات گردش ستارگان و سیّارات بر زندگی بشر دارند. این انجمن‌های الحادی به خاطر یک گردش افلاکی و نجومی، رویکرد متفاوتی در برنامه های کلان و مدیریتی خود در جهان، پیش گرفتند. در  نوامبر سال 2011 میلادی، یک رویداد نادر نجومی بعد از حدود 2160 سال به وقوع پیوست. ستارهٔ «رگولوس»(یا قلب الاسد) از صورت فلکی «لئو»(اسد یا شیر) به صورت فلکی «ویرگو»(دوشیزه) رفت. در مکاتب پاگانی(کافرانه) باستان و محافل شیطان پرست کنونی، این رویداد به مفهوم رفتن قدرت از ساحت مردانه به ساحت زنانه است. از آن‌جا که در تفکرات کافرانهٔ این محافل، شیطان یا «لوسیفر» هرمافرودیت یا دوجنسه است، با رفتن ستاره رگولوس از صورت شیر به صورت دوشیزه، نوبت به سلطهٔ وجه زنانهٔ لوسیفر بر جهان رسیده است. بسیاری از تحرکات القایی رسانه‌ای را که در ده سال اخیر، با غلظت و شدت بیشتری به دنبال جا انداختن هویت‌های جنسی جدید و به طور خاص، «مردانگی زدایی» از مردان است، می توان در همین پازل دید.[1]

طرفداران شیطان برنامه جامعی برای انحراف بشر از راه الهی دارند؛ بخشی از این برنامه توسط نهادهای دولتی مانند سازمان ملل، سازمان حقوق بشر، بهداشت جهانی و...اجرا می‌شود. مثلا عادی سازی رفتارهای افراد LGBT ی[2] و علنی کردن این نوع تفکرات و رفتارها و حمایت های مالی، حقوق بشری و... از این جمله است. در بُعد فرهنگی نیز این انجمن‌های الحادی به صورت ویژه فعال هستند و برای افراد مشهور بویژه در حیطه موسیقی برای بسط این «مردانگی زدایی» در عالم هم برنامه  و وظیفه مشخصی تعیین شده است. بی تی اس، مشهورترین گروه موسیقی کی پاپ در کشور کره است. پوشش و رفتار این گروه موسیقی همسو با «ال جی بی تی» می باشد. هفت پسر که با اندام و پوشش و زیورآلات و...  با ارائه محتواهای انحرافی، بیشتر هویت جنسی دخترانه از خود نشان می دهند و ترویج همجنس گرایی دارند. ترویج بی بند و باری و بی هویتی جنسی در گروه بی تی اس را باید در پازل و طرح کلی محافل شیطان پرستی دید، زیرا این محافل، طرح غلبه زنانگی در عالم را پیش گرفته اند.

بخشی دیگر از این برنامه توسط نهادها و افراد مشهور و فرهنگی اعمال می شود. گروه های موسیقی بخش عمده این فعالیت را بر دوش می کشند. گروه بی تی اس موزیک ویدیوی با عنوان «عشق جعلی»(Fake Love)، منتشر می کند در این موزیک ویدئو اعضای گروه را می بینیم که شنل کلاه‌دار سیاهرنگ پوشیده‌اند و در فضایی کاملا شبیه فضای مناسک شیطانی حاضر می شوند. آلبوم دیگری از این گروه منتشرشده است به نام «عاشق خودت باش»، در این موزیک نفس پرستی که کلید واژه گروه های شیطان پرستی است ارائه می شود.

آنتوان لاوی موسس کلیسای شیطان پرستی، ارضای تمایلات نفسانی را هدف و معنای زندگی بشر معرفی می کند. این نفس‌پرستی اصلی ترین آموزه آلیستر کرولی، پدر شیطان پرستی معاصر است. آلیستر کرولی معتقد است در دنیا فقط یک قانون وجود دارد و این قانون می گوید: هر کاری که دوست دارید را انجام دهید. 

امام صادق علیه السلام می فرمایند:
«از هوای نفس بپرهیزید همان گونه که از دشمنانتان می پرهیزید، چیزی برای افراد با شخصیت دشمن تراز پیروی هوای نفس نیست.»[3] باید آگاه باشیم که جریان الحاد و شیطان پرستی با تمام توان و قدرت در حال فعالیت است. جانشینان و طرفداران شیطان پرستی و مخالفان پیامبران الهی، در حال حاضر با ابزارهای صوتی و تصویری با جدّیت تمام مشغول فعالیت هستند. گروه بی تی اس ابزاری در دست شیطان پرستان، هستند. وظیفه دینی و انسانی  ایجاب می کند ابتدا خود هُشیار باشیم و در مرحله بعد دیگران را آگاه کنیم.

پی‌نوشت:

[1]. سایت فارس/هنر و رسانه/ 27اسفند1399.
[2]. ال‌جی‌بی‌تی (به انگلیسی: LGBT) یک سرواژه است که شامل افراد غیردگرجنس‌گرا و غیرهم‌سوجنسی می‌شود. گرایش جنسی و رفتار جنسی به غیر از دگرجنس‌گرایی شامل همجنس‌گرایی، دوجنس‌گرایی، همه‌جنس‌گرایی و بی‌جنس‌گرایی می‌شود.
[3]. بحار الأنوار، ج 67، ص 82.

محمد جواد نصیری