پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ انسان در پرتو گرایش به امام مهدی(عجل‌الله‌فرجه) و در انتظار او به سر بردن، نسبت به آینده، مثبت‌گرا و خوش‌بین می‌شود. زیرا وعده قطعی خداوند به «حکومت مومنان صالح» بر پهنه گیتی[1] و نیز وعده انبیاء و اولیای الهی به ظهور امام مهدی(عجل‌الله‌فرجه) در آخرالزمان، نویدبخش و امیدآفرین، نسبت به آینده بشری است.

 با نگاه به مجموعه تاریخ بشری، دو تلقی از آینده بشریت قابل فرض است. اول تلقی مثبت‌گرایی است که بر پایه این نگاه، بشریت در مجموع، سیر تکاملی دارد و عقلانیت رشد کرده و آینده‌ای روشن در انتظار عالم و آدم است. دوم تلقی منفی‌نگری و پوچ‌گرایی است که تاریخ بشری اعم از گذشته، حال و آینده را در مجموع، تاریک و تباهی می‌داند.

نجات گیتی از تاریکی در پرتو خورشید موعود و منتظران حقیقی تحقق‌پذیر است. از زمینه‌های قیام و انقلاب موعود، رسیدن بشریت به بلوغ فکری، علمی و معنوی است و این مهم، در پرتو انتظار سرشار از مثبت‌گرایی امکان‌پذیر است؛ زیرا منفی‌نگرها حساسیتی نسبت به این امور ندارند و منتظر هستند که همه امور را خود امام مهدی(عجل‌الله‌فرجه) اصلاح کند.[2]

تلقی خوش‌بینی و مثبت‌گرایی در بیانات اولیای الهی موج می‌زند. امام علی(علیه‌السلام) درباره آينده بشريّت و ظهور امام موعود می‌فرماید: «به راه‌هاى چپ و راست رفتند و راه ضلالت و گمراهى پيمودند و راه روشن هدايت را گذاشتند. پس درباره آنچه كه بايد باشد شتاب نكنيد و آنچه را كه در آينده بايد بيايد دير مشماريد، چه بسا كسى براى رسيدن به چيزى شتاب مى‏‌كند، امّا وقتى به آن رسيد دوست دارد كه اى كاش آن را نمى‌‏ديد و چه نزديك است امروز ما به فردايى كه سپيده آن آشكار شد. اى مردم! اينك ما در آستانه تحقق وعده‌‏هاى داده شده و نزديكى طلوع آن چيزهايى كه بر شما پوشيده و ابهام‌آميز است، قرار داريم.»[3]

بنابراین باور به امام مهدی(عجل‌الله‌فرجه) و در انتظار او به سر بردن، نویدبخش و امیدآفرین نسبت به آینده بشری است. منتظران حقیقیِ تحقق وعده خدا، انبیاء و اولیا به ظهور ایشان، نسبت به آینده خوش‌بین بوده و بر این باورند که پایان شب سیه، سپید است نه سیاه.

پی‌نوشت: 
[1]. انبیا، 105؛ نور، 55
[2]. ر.ک: محمدرضا یکتایی، «مثبت‌گرایی در پرتو موعودگرایی»، مجموعه مقالات چهارمین همایش بین‌المللی مهدویت، قم: آینده روشن، ص 191ـ 199
[3]. محمد بن حسين شريف الرضى، نهج البلاغه، ترجمه دشتى، قم: مشهور، 1379ش، خطبه 150