پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ مسئله انتظار، جزء لاینفک مسئله مهدویت است؛ انتظار یعنی این آینده، حتمی و قطعی است؛ به خصوص، انتظارِ یک موجود حىّ و حاضر؛ این خیلی مسئله مهمی است. این‌جور نیست که بگویند کسی متولد خواهد شد، کسی به وجود خواهد آمد؛ نه! کسی است که هست، وجود دارد، حضور دارد، در بین مردم است؛ در روایت دارد که مردم او را می‌بینند، هم‌چنانی که او مردم را می‌بیند، منتها نمی‌شناسند.

در بعضی از روایات تشبیه شده است به حضرت یوسف که برادران او را می‌دیدند؛ بین آنها بود؛ در کنار آنها بود؛ روی فرش آن‌ها راه می‌رفت؛ ولی نمی‌شناختند. یک چنین حقیقت بارز، واضح و برانگیزاننده‌ای؛ این کمک می‌کند به معنای انتظار. این انتظار را بشریت نیاز دارد، امت اسلامی به طریق اولی نیاز دارد. این انتظار، تکلیف بر دوش انسان می‌گذارد.

وقتی انسان یقین دارد که یک چنین آینده‌ای هست؛ هم‌چنانی که در آیات قرآن هست: «وَلَقَدْ كَتَبْنَا فِي الزَّبُورِ مِنْ بَعْدِ الذِّكْرِ أَنَّ الْأَرْضَ يَرِثُهَا عِبَادِيَ الصَّالِحُونَ * إِنَّ فِي هَٰذَا لَبَلَاغًا لِقَوْمٍ عَابِدِينَ [انبیاء/105-106] در زبور بعد از ذکر (تورات) نوشتیم: بندگان شایسته‌ام وارث (حکومت) زمین خواهند شد! * در این، ابلاغ روشنی است برای جمعیّت عبادت‌کنندگان!»
 مردمانی که اهل عبودیت خدا هستند، می‌فهمند باید خود را آماده کنند، باید منتظر و مترصد باشند. انتظار، لازمه‌اش آماده‌سازی خود هست.[1]

پی‌نوشت:
[1]. بیانات رهبری در دیدار اساتید و فارغ التحصیلان تخصصی مهدویت، 18 تیر 1390.