عبدالبهاء در حالی به عنوان پیشوای الهی به استدلال بر تأیید کف بینی پرداخته که پیشوایان الهی از میزان صحت، آموزش و بکارگیری طالع بینی به شدت رد و نهی کرده اند.

از طرفی عبدالبهاء چگونه می تواند سخن خود را با تردید به پایان برد در حالی که کلام و علم قطعی، از نشانه های عقلی شناخت پیشوایان الهی است!

به عبارتی، عبدالبهاء بر خلاف سیره پیشوایان الهی از یک سو با تأیید کف بینی به تأیید شیادان و کلاهبرداران پرداخته و از سویی دیگر با تردید پایانی خود، بر خلاف قاطعیت کلام پیشوایان الهی سخن گفته است!