پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ مبشران مسیحی می گویند که در همه ادیان رابطه بین خدا و انسان یکسویه است و انسان باید تلاش کند تا به خدا برسد ولی در مسیحیت این رابطه دو سویه است و علاوه بر رابطه ای که انسان با خدا دارد، خدا نیز با انسان رابطه برقرار می کند، به عبارتی دیگر، دین یعنی تلاشی که انسان باید برای رسیدن به خدا بکند، اما در مسیحیت رابطه  با خدا، یک سویه نیست و خدا خواهان یک رابطه حقیقی است و می خواهد شما او را دوست بدارید و او شما را دوست بدارد. (1)

 این در حالی است که مطابق کتاب مقدس، در مسیحیت تنها خدا نیست که راهی می پیماید بلکه انسان نیز باید راهی بپیماید و تلاشی بکند. عیسای مسیح می فرماید من راه و راستی و حیات هستم هیچ کس نزد پدر نمی تواند برود مگر از طریق من ( یوحنا 14: 6)  و در اول تیموتائوس از ایمانداران خواسته می شود برای رسیدن به حیات جاودانی باید مبارزه ای سخت و نیکو بکنند( اول تیموتائوس 6: 12) و خدا هم در این تلاش سهیم است و بخشی از راه را می پیماید. در مکاشفه یوحنا آمده است: «اینک بر در ایستاده می‌کوبم؛ اگر کسی آواز مرا بشنـود و در را باز کنـد، به نـزد او درخواهم آمد«.( مکاشفه 3: 20)  ولی به هر کسی اجازه این کوشش داده نمی شود بلکه تنها کسانی که خدا آنها را پیش از بنیاد عالم برگزید (افسسیان ۱: ۴)  می توانند نجات یابند و لذا برخی برای حیات ابدی آفریده می شوند (اعمال ۱۳: ۴۸) و برخی دیگر برای لغزش و نا اطاعتی (اول پطرس ۲: ۸).

رابطه دو سویه خدا و انسان  در اسلام

در نگرش قرآن و احادیث اسلامی هم سخن از رابطه یک سویه بین انسان و خدا نیست بلکه آنچه هست ارتباط دو سویه است و محبتی دو سویه بین خدا و بندگانش از طرفی خدا به بندگانش، مهربانتر از مادری که به کودکش محبت می کند، محبت می ورزد و لذا قلبشان را لمس می کند و آنها را شیدا می کند و از طرفی این بندگان هستند که در تب و تاب محبت خداوند می سوزند.
یکی از صفات خداوند در قرآن  ودود است «وَ هُوَ الْغَفُورُ الْوَدُود؛(بروج/ 14) و اوست آن آمرزنده دوستدار [مؤمنان]» ودود یعنی کسی که خیلی عشق می ورزد و خیلی محبت می کند. در قرآن خدا نه پشت در خانه بلکه در قلب ما حضور دارد و حتی از« رگ گردن به انسان نزدیک تر است»( ق/ 16) و تمام زوایای « آشکار و پنهان» دل ما را می داند.( ابراهیم/ 38) و این ارتباط کاملا مستقیم است در مناجات مطیعین از مناجات های" خمس عشره" آمده است: « خداوندا ما وسیله ای به درگاهت نداریم مگر خودت.(2)
 

در سوره زمر خداوند «الْغَفُورُ الرَّحیمُ»( زمر/ 53) بسیار آمرزنده و مهربان معرفی شده است. همچنین بر اساس آیات قرآن، خداوند توبه کاران(البقرة/222 ) پرهیزکاران( آل‌عمران/۷۶؛ توبه/۴، ۷)  مجاهدان در راه خدا (صف/ ۴) توکل‌کنندگان به خدا (آل‌عمران/ ۱۵۹) شکیبایان (آل‌عمران/۱۴۶) و پیروى کنندگان پیامبر (صلی الله علیه و اله) (آل‌عمران/ ۳۱) را دوست دارد. همچنین براساس روایات، خداوند جویندگان علم ،(3) بی‌رغبتان به دنیا، (4) نیکی کنندگان به والدین، (5) شاد کردن دل دیگران (6)یارى رساننده  به دادخواهان(7) و قاریان قرآن(8) و ... را نیز دوست دارد. امام صادق(علیه السلام) می فرماید فرشتگان به کسی که محب خدا باشد مباهات می کنند. (9)
البته این محبت را می بایست خدا ابتدا در دل های ما بیفکند «وَأَلْقَيْتُ عَلَيْكَ مَحَبَّةً مِّنِّي؛(طه/ 39) و مهری از خودم بر تو افکندم تا زیر نظر من پرورش یابی» از حضرت امیر المومنین(علیه السلام) چنین نقل شده است: «هر گاه خداوند، بنده ای را مورد لطف و کرامت قرار دهد، او را به محبت خویش، مشغول می سازد»(10) و در سوره بقره خداوند می فرماید «وَ الَّذِینَ آمَنُوا اَشَدُّ حُبًّا للهِ( بقره/165) ایمانداران بیشترین محبتشان را به خدا نثار می کنند».

پیامبر گرامی اسلام(صلی الله علیه و آله و سلم) نیز از خداوند می خواهد: «خداوندا محبت خودت را دوست داشتنی ترین چیزها در نزد من قرار بده». امام سجاد(علیه السلام) نیز از خداوند درخواستی قلبی می کند که پر از محبت خدا باشد(11) و بدترین مجازاتی که ممکن است خدا از بنده سرکش و گناه کار بکشد این است که لذت مناجات با خودش را از وی سلب کند. (12)

نتیجه اینکه بر خلاف ادعای تبشیری ها، در اسلام هم رابطه انسان و خدا دوسویه است و در مسیحیت هم تلاش انسان برای به خدا رسیدن مهم است.

پی نوشت:
(1). منبع تحقیق مطالعات میدانی در میان مسیحیان تبشیری است.
(2). قمی ، شیخ عباس ، مفاتیح الجنان ، منجان خمسه عشر ، منجات مطیعین
(3). مجلسى، محمد باقر  بحار الانوار ، ج ۷۱، ص ۲۸۳
(4). حرّ عاملى، وسائل الشیعه ، ج ۹، ص ۴۵۰
(4).  مجلسى، محمد باقر  بحار الانوار ، ج ۷۱، ص ۷۰
(6). همان ، ج ۷۱، ص ۲۸۳
(7). همان، ج ۷۱، ص ۳۶۵
(8). همان ، ج ۸۹، ص ۱۸
(9). همان ر، ج ۱۵، ص ۷۹
(10). تمیمی آمدی، عبدالواحد بن محمد، تصنیف غررالحکم و دررالکلم .حدیث 4080.
(11) اللّهم انّی اسئلك ان تملَاَء قلبی حُبّاً لكَ. مجلسی ، محد باقر ،بحارالانوار، ج 95، ص 93
(12). نوری طبرسی ، میرزا حسن ،مستدرك‏الوسائل، ج 12، ص 36.