معیاری در روایات اهل سنت برای عدم خروج بر حاکم وجود دارد و آن بر پا داشتن نماز توسط حاکم است؛ یعنی تا زمانی که حاکم نماز می‌خواند، خروج بر او جایز نیست، هر چند از وی هزاران معصیت خدا و افعال قبیح دیگری سر زند.

در صحیح مسلم از عوف بن مالک اشجعی نقل شده است که از رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله) شنیدم که فرمود: «بهترین پیشوایان شما کسانی هستند که شما آنها را دوست دارید و آنها نیز شما را دوست دارند، شما بر آنها درود می‌فرستید و آنها بر شما درود می‌فرستند و بدترین پیشوایان شما کسانی هستند که شما آنها را دشمن می‌دارید و آنها شما را دشمن می‌دارند، شما آنها را لعن می‌کنید و آنها نیز شما را لعن می‌کنند.
عرض کردیم‌ ای رسول خدا! آیا ما در این زمان آنها را رها نکنیم و یا با آنها وارد جنگ نشویم؟ حضرت فرمود: نه تا زمانی که آنها در میان شما نماز را بر پا می‌دارند. آگاه باشید اگر حاکمی بر شخص، ولایت پیدا کرد و از او معصیت خدا را دید، فقط از ارتکاب آن چیز ناخوشایندی خود را اعلام کند اما دست از اطاعت او بر ندارد.»

صحیح مسلم، ج۳، ص۱۴۸۰- ۱۴۸۲.
مقاله: «انتقاد نابجای عبدالحمید از احکام قضایی در ایران»