پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ در دوره معاصر جهان تشیع، عده‌ ای در پِی کم رنگ کردن نقش سنت در ساختار مسائل دینی بوده و اعتبار بسیاری از روایات را منکر شده‌ اند و این افراد، جریان «قرآنیون شیعه» را تشکیل داده‌‌ اند.
سید ابوالفضل برقعی یکی از سران جریان قرآن بسندگی شیعه در کتاب دعای خود می‌ نویسد: «خدا در آيه 35 سوره مائده فرموده: «يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا اتَّقُوا اللَّهَ وَابْتَغُوا إِلَيْهِ الْوَسِيلَةَ وَجَاهِدُوا فِي سَبِيلِهِ لَعَلَّكُمْ تُفْلِحُونَ [مائده/35] ای اهل ایمان! از خدا بترسید و به سوی او وسیله جویید و در راه او جهاد کنید، باشد که رستگار شوید.» آمده وسيله را بجوييد و نفرموده وسيله را در حوائج خود بخوانيد، وسيله جستنی است نه خواندنی كه نه تنها در تقرب به خدا، بلكه تهيه خوراك، پوشاك، مسكن و در كسب و تجارت و زراعت و ... انسان محتاج وسائل است. انبياء و اوصياء در دعا و عرض حاجت به خدا، وسيله نيستند. خدا دور نيست تا محتاج به واسطه ايشان باشد.»[1]

در مقابل این ادعای بی اساس برقعی باید گفت که:
اولاً: اینکه شما می‌ گویید خداوند دور نیست و از طرفی هم می‌ گویید برای تقرب به خداوند نیاز به وسیله هست.
جناب برقعی خداوند که دور نیست؛ پس چه نیازی به وسیله برای تقرب به او است؟

ثانیاً: وقتی به سایر آیات قرآن رجوع می کنیم به وضوح می بینیم، نه تنها توسل به اولیاء الهی جایز است، بلکه سبب تقرب به خداوند نیز دانسته شده است و مفهوم "الْوَسِيلَة" نیز شامل آن می‌ گردد.
زیرا خداوند در سوره نساء فرموده است: «وَ لَوْ أَنَّهُمْ إِذْ ظَلَمُوا أَنْفُسَهُمْ جاؤُكَ فَاسْتَغْفَرُوا اللَّهَ وَ اسْتَغْفَرَ لَهُمُ الرَّسُولُ لَوَجَدُوا اللَّهَ تَوَّاباً رَحِيماً [نساء/64] اگر آنها هنگامى كه به خويشتن ستم كردند [و مرتكب گناهى شدند] به سراغ تو مى‌ آمدند و از خداوند طلب عفو و بخشش مى‌كردند و تو نيز براى آنها طلب عفو مى‌كردى، خدا را توبه پذير و رحيم مى‌يافتند.» در این آیه، منافقین به خاطر عدم توسل به شخص پیامبر (صلی‌الله‎‎علیه‌وآله) مورد توبیخ واقع شده‌اند.

همچنین در قرآن آمده است: «قَالُوا يَا أَبَانَا اسْتَغْفِرْ لَنَا ذُنُوبَنَا إِنَّا كُنَّا خَاطِئِينَ [یوسف/97] گفتند: پدر! از خدا آمرزش گناهان ما را بخواه، که ما خطاکار بودیم!» برادران يوسف به پدرشان متوسل شده و از پدر تقاضا كردند كه در پيشگاه خداوند براى آنها استغفار كند و يعقوب (علیه‌السلام) نيز اين تقاضا را پذيرفت.

در آيه دیگر نیز آمده است: «وَمَا كَانَ اسْتِغْفَارُ إِبْرَاهِيمَ لِأَبِيهِ إِلَّا عَنْ مَوْعِدَةٍ... [توبه/114] و استغفار ابراهیم برای پدرش [عمویش آزر]، فقط به خاطر وعده‌ای بود که به او داده بود. ...» طبق این آیه، قول حضرت ابراهيم (علیه‌السلام) به استغفار برای پدرش، تأثير دعاى پيامبران را درباره ديگران تأييد مى‌كند و همچنين در آيات متعدد ديگر قرآن، اين موضوع آمده است.[2]

پی‌نوشت:
[1]. برقعی، سید ابوالفضل، دعا، ص29.
[2]. تفسير نمونه، مکارم شیرازی، ناصر،ج‏4، ص366.