پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ حضور حضرت عیسی(علیه اسلام) در حکومت مهدوی در روایات اسلامی مورد اشاره واقع شده است. همانگونه که در روایات ذکر شده یکی از دشمنان اصلی امام زمان(عجل الله تعالی فرجه الشریف) دجال است.  هنگامی که سخن از «دجّال» به میان می آید، معمولاً طبق یک سابقۀ ذهنی عامیانه، فقط ذهن ها متوجه شخص معین یک چشمی می شود که با جثّۀ افسانه ای و مرکب افسانه ای تر، با برنامه ای مخصوص به خود، پیش از آن انقلاب بزرگ مهدی ظهور خواهد کرد.

ولی همانگونه که از ریشۀ لغت دجّال[1] از یک سو و از منابع حدیث از سوی دیگر استفاده می شود، دجال منحصر به یک فرد نیست بلکه عنوانی است کلی برای افراد پر تزویر و حیله گر؛ و پر مکر و فریب و حقه باز که برای کشیدن توده های مردم به دنبال خود از هر وسیله ای استفاده می کنند و بر سر راه هر انقلاب سازنده ای که در ابعاد مختلف صورت می گیرد ظاهر می شوند.[2]

آنچه جالب توجه است اینکه دجال_ خواه شخص یا جریان_ به دست حضرت عیسی (علیه السلام) کشته می شود. رسول خدا (صل الله علیه و اله و سلم) می فرماید: «عيسى بن مريم در حالى كه جوان قرمز رنگى باشد درب دروازه شرقى دمشق نزديك مناره‌ نازل مى‌ شود و دو ملك آن حضرت را با دو كتف خود حمل می كنند، نفس و بوى آن حضرت را هيچ كافرى درك نمی كند مگر اينكه خواهد مرد، زيرا كه نفس آن حضرت تا آنجا كه چشم كار كنند می رسد، موقعى كه دجال نفس آن حضرت را درك نمايد نظير شمع آب شده مى‌ ميرد. بعد از آن عيسى بن مريم بسوى مسلمان هایی كه در بيت المقدس هستند می رود و آنها را از قتل دجال آگاه می نمايد و پشت سر امير مسلمين، نماز می خواند، سپس حضرت عيسى براى آنها نمازى می خواند كه آن نماز فتنه خواهد بود و ما بقى نصارا تسليم می شوند و عيسی در آنجا اقامت نموده بكار خود ادامه می دهد و آن‌ها را بدرجات بهشتى بشارت خواهد داد.»[3]؛«موقعى كه عيسى بن مريم (از آسمان) نزول كند و دجال را بكشد مردم شاد و خوشحال شده آن شب را تا بصبح احياء مي گيرند و بعد از آن خروج دجال مدت چهل سال تقويت می شوند، در آن زمان احدى نخواهد مرد و كسى مريض نخواهد شد، شخص به گوسفندان و حيوانات خود می گويد :برويد و در مكان كذا و كذا بچريد و در فلان ساعت باز آئيد، حيواناتى كه بين زراعت ديده می شوند از خوشه آن نمی خورند و با سُم خود شاخه آن‌ها را نمی شكنند...»[4]

پی‌نوشت:
[1]. دجّال از ماده دجل (بر وزن درد) به معنی دروغگویی و حقّه بازی است
[2]. ناصر مکارم شیرازی، حکومت جهانی مهدی، نشر نسل جوان، 1380، ص 174
[3]. سید بن طاووس؛ الملاحم و الفتن، یا فتنه و آشوبهای آخر الزمان، نجفی، محمد جواد، نشر اسلامیه؛ ص 84
[4]. همان