پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ همان قدر که تعصب کور بر باور و تشکیلات در بهائیت اصل است، بی‌ وطنی و نداشتن رگ ملی در بهائیت یک ارزش است؛ تا جایی که عبدالبهاء پیشوای بهائیت، وطن دوستی را بیهوده و فداکاری برای آن را به عمل سگ‌های درنده تشبیه کرده است.[1]

در واقع بهائیان را می‌ توان سربازان پادگان بیت العدل دانست که فرامین تشکیلات را مقدم بر قوانین کشورها دانسته و در تعارض منافع تشکیلات با مردم، منافع تشکیلات را مقدم می‌ شمارند. چنان که در یکی از پیام‌ های بیت العدل می‌ خوانیم: «آنچه بر اهل بهاء لازم است، پیمودن راه بندگی و نشر تعالیم یزدانی است. بحمدالله سالیان دراز است که یاران الهی در سراسر دنیا، ظل تشکیلات، گوش به فرمان مرکز امرالله گشوده‌ اند و قدم به قدم طبق نقشه‌ های معین پیش رفته و در هر مرز و بوم، پرچم اسم اعظم (بخوانید: بهائیت) را برافراشته‌ اند.»[2]

از این‌رو فرهنگ، ارزش‌های اخلاقی، اعتقادی و ملی ملت‌ها نزد بهائیت هیچ جایگاهی نداشته و بهائیت به دنبال زوال آنها و جایگزینی با تفکرات مورد مناقشه خود است؛ چنان که در یکی از پیام‌ های بیت العدل می‌ خوانیم: «عناصری که در هریک فرهنگ‌ ها با تعالیم امر الهی (بخوانید: بهائیت) سازگاری ندارد. به تدریج زائل خواهد شد.»[3]

البته باید تأکید داشت که از بین بردن فرهنگ و اعتقادات مردم، کمتر از تهاجم نظامی به آنها نیست و باید از بهائیان پرسید که چرا این واقعیت را از مردم پنهان می‌ کنند.

پی‌نوشت:
[1]. ر.ک: عباس افندی، مکاتیب، نسخه الکترونیکی، ج 1، ص 410.
[2]. نهاد رهبری بهائیت بیت العدل، پیام مارس 1997 م.
[3]. نهاد رهبری بهائیت بیت العدل، پیام 12 دسامبر 2011 م.