ابن ابی‌الحدید درباره هجوم به خانه حضرت فاطمه (علیهاالسلام) می‌گوید: «عمر داخل شد و به علی بن ابی‌طالب گفت: برخیز و بیعت کن. حضرت خودداری و امتناع فرمود. عمر دست حضرت را گرفت و گفت: برخیز و بیعت کن، حضرت از برخاستن خودداری کرد، عمر و یاران او همگی همان‌طور که زبیر را گرفته بودند، علی بن ابی‌طالب را گرفته و به شدت دفع کردند و خالد و عمر با جمیع همراهانشان با وضع بسیار فجیعی با شدت و غلظتی هر چه تمام‌تر آنها را به مسجد بردند، مردم نیز در تمام کوچه‌های مدینه جمع شده و نگاه می‌کردند. چون فاطمه این خشونت را از عمر دید، ناله کرد، فریاد زد، وِلوله کرد و به دنبال علی از منزل به سوی مسجد خارج شد و جماعتی بسیار از زنان بنی‌هاشم با فاطمه به سوی مسجد رفتند. فاطمه آمد تا در حجره خود در مسجد ایستاد و چون نظرش بر ابوبکر افتاد گفت: ای ابوبکر! چقدر زود از روی عصبیت جاهلی و نخوت و حمیت نفسانی بر اهل بیت رسول خدا یورش بردید و تاختید، سوگند به خدا که دیگر من با عمر سخن نمی‌گویم تا آنکه خدای خود را ملاقات کنم.»
شرح نهج البلاغه، ابن ابی الحدید، ج5، ص195.
مقاله: «آیا امیرالمؤمنین (علیه السلام) با ابوبکر بیعت کردند؟»