پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ همان‌گونه که در روایات معصومین (علیهم السلام) اشاره شده است، کودکان ظرفیت بالایی در پذیرش و تأثیرپذیری دارند. در این خصوص، امام حسن مجتبی (علیه السلام) ظرفیت بالای پذیرش کودکان را این‌گونه به تصویر کشیده است: «... وَ اِنَّما قلبُ الْحَدَثِ کَالاَْرْضِ الْخالیةِ ما اُلْقِیَ فیها مِنْ شیءٍ قَبِلَتْهُ [1]؛ ... دل نوجوان، همچون زمینِ ناکِشته است؛ هرچه در آن افکنند بپذیرد».

از این‌رو پیشوایان و مبلّغین بهائی، با سوءاستفاده از تأثیرپذیری و پذیرش بالای کودکان، بخش قابل توجهی از ظرفیت تبلیغِ تبشیری خود را برای قشر کودک و نوجوان اختصاص داده‌اند. از این رو در یکی از پیام‌های تشکیلات بهائی آمده است:

«جامعۀ بهائی در تمامی سطوح نسبت به نیازِ پاسخ‌گویی به آرمان‌های روحانی کودکان حساسیت نشان می‌دهد... در سال‌های اخیر، موسسات آموزشی در سراسر دنیا، نقش هر چه مهم‌تری در تربیت مربی جهت برگزاری کلاس‌های تعلیم و تربیت روحانی کودکان ایفا نموده‌اند... مطالب آموزشی، سال به سال، بر فهم شرکت‌کنندگان از این خصائل می‌افزایند و دروسی مرتبط با تاریخ و آثار آئین بهائی نیز به آن‌ها اضافه می‌شوند. موسسات بهائی همچنین به مسئلۀ تأمین منابع انسانی برای برگزاری کلاس‌های کودکان اهمیت بسیار می‌دهند. به این منظور، منابع قابل‌توجهی برای تأسیس و تداوم یک سیستم موثر هماهنگی اختصاص یافته است که به تربیت مربی پردازد و همچنین مسیر را برای جریان هدایات، توزیع مواد آموزشی و تبادل یادگیری بین موسسات و تودۀ مردم باز نماید».[2]

همان گونه که روشن است، فرقه‌ی بهائیت تأکید بسیاری بر تبلیغ به سبک تبشیری دارد و اساساً تبلیغ در این فرقه، امری همگانی و اجباری برای بهائیان به شمار می‌آید: «اهمّ امور تبلیغ امرالله (بهائیت) و... تکلیف هر نفسی از احبای الهی این است که شب و روز آرام نگیرند و نفَسی برنیارد جز به فکر نشر نفحات الله».[3]

اما در عین حال، بهائیان معمولاً از تبلیغ و مناظره با محققین و افراد آگاه از بطلان بهائیت نهی می‌شوند؛ همچنان که عبدالبهاء در توجیه تراشی برای منع بهائیان از مناظره با افراد آگاه در زمینه‌ی بهائیت گفته است: «اوقات را صرف اشغال به ذکر و تذکیر غافلین متزلزلین (: بخوانید مخالفین آگاه بهائیت) ننمائید و ایّام را وقف دفع شبهات مارقین (: منحرفین) نفرمائید چه که اوقات وایام عمر عزیزتر از آن است».[4]

البته جای تعجب نیست؛ فرقه‌ای که از ارائه‌ی استدلال برای محققین و اندیشمندان ناتوان است، با سوءاستفاده از ویژگی سادگی و کم اطلاعی کودکان و بر خلاف اصول اخلاقی و بین المللی [5]، مهم‌ترین گروه هدف تبلیغی خود را کودکان و افراد کم اطلاع قرار دهد!

پی‌نوشت:
[1]. سید رضی، نهج البلاغه، تحقیق: محمد دشتی، نسخه‌ی الکترونیکی، ص 268.
[2]. به نقل از کانال‌های تبلیغی تشکیلات بهائیت.
[3]. محمدعلی فیضی، رساله راهنمای تبلیغ، بی‌جا: بی‌نا، چاپ سوم، 128 بدیع، ص 17.
[4]. جمعی از نویسندگان، منتخباتی از مکاتیب، نسخه‌ی الکترونیکی، ج 2، ص 37.
[5]. طبق قوانین بین الملل و اعلامیه‌ی جهانی حقوق کودک، کودکان و نوجوانان زیر 18 سال باید در مقابل تلاش برای تغییر دین آنان مصون باشند: سایت بهائی پژوهی، مقاله‌ی: تبليغ تهاجمي بهائیان به بهانه تعليم و تربيت اطفال