بهائیان پذیرش خاتمیت را مساوی با محروم شدن از آثار پرشمار بهاءالله می‌دانند!

اما مگر تعداد آثار برای کسی حقانیت می‌آورد؟ خصوصاً وقتی بدانیم بسیاری از آثار مدعی پیامبری بهائیت، کپی‌برداری از سایر مکاتب دینی، فکری و حتی سخنان پوچ کوچه بازاری بوده است؛ همچنان که وحید رأفتی (نویسنده‌ی بهائی) در راستای توجیه کپی‌برداری پیشوایان بهائی از آثار و اشعار دیگران می‌نویسد:

«در حقیقت برای اولین مرتبه در تاریخ ادیان الهی، نه تنها کلام انبیاء، بلکه بسیاری از افکار رشیقه و احساسات متعالیه و آراء و عقاید صائبه‌ی بعضی از ادباء و عرفای بنام عرب و عجم، حتی پاره‌ای از کلمات نغز عامیانه متداول در بین اهل کوچه و بازار، شرافت آن را یافته است تا در آثار این دور صمدانی، به صورت جزئی از عنصر کلام الهی درآید».

پی‌نوشت:
وحید رأفتی، مأخذ اشعار در آثار بهائی، بی‌جا: مؤسسه‌ی معارف بهائی به لسان فارسی، 147 بدیع، ج 1، ص 3.