ابن کثیر از قول برازلی می‌نویسد: (زمانی که ابن تیمیه از دنیا رفت) به مردم اجازه وارد شدن بر جنازه داده شد و عده‌ای قبل از غسل، گرد او جمع شدند و برایش قرآن خواندند، و با بوسیدن و دیدنش متبرک شدند. بعد از آن، مردان خارج شدند و گروهی از زنان کنار جنازه آمدند و همان کار را انجام دادند.
یعنی مشروعیت و جواز تبرک به صالحین و آثار صالحین جایز؛ هم‌چنین جواز قرآن خواندن برای اموات.
... بعد از این‌که بر او نماز خوانده شد، جمعیت زیادی گرد آمدند و صداها بالا رفت و بر فقدان او گریه کردند و در حق او دعا خواندند و عرق‌چین و عمامه‌هایشان و لباسشان را بر جنازه او انداختند.
یعنی جواز تبرک به آثار صالحین، و گریه بر اموات.
البداية والنهاية، ابن‌کثیر، ج18، ص296.
مقاله: «هدیه‌ای گرانبها برای مدعیان دروغین سلفیت!»