در پاسخ به این شبهه گفته می‌شود که:
اولاً) عقایدی که شیعیان به آن ملتزم هستند، خصوصاً حقانیت مذهب خود، در روایات فراوانی از منابع اهل تسنن نیز آمده است؛ پس نقد و انکار چنین روایاتی مطمئناً اشتباه خواهد بود، بلکه این عمل، سبب نابودی حق خواهد شد.
ثانیاً) تنها راه اتحاد، به نقد روایات فریقین نیست، بلکه این راه باطل است؛ زیرا که حقایق پنهان خواهد شد و بعد پیروان هر کدام از مذاهب خواهند گفت: روایات صحیحی در مذهب مخالف، در حقانیت مذهب ما وجود داشته که عالمان آن مذهب، کتمان حقایق کردند.
ثالثاً) هیچ‌کدام از اهل تسنن و شیعیان نمی‌گویند که پیروان مذهب دیگری کافر و نجس هستند؛ بلکه هم‌دیگر را مسلمان می‌دانند؛ فلذا هیچ‌کدام نمی‌گویند ذبیحه شیعه (حیوانات حلال گوشتی که توسط شیعیان ذبح می‌شوند) یا ذبیحه اهل تسنن (حیوانات حلال گوشتی که توسط اهل تسنن ذبح می‌شوند)، حرام است؛ بلکه ذبیحه‌های هم‌دیگر را حلال می‌دانند.
علاوه بر آن در قرآن آمده است: «لا يَنْهاكُمُ اللَّهُ عَنِ الَّذينَ لَمْ يُقاتِلُوكُمْ فِي الدِّينِ وَ لَمْ يُخْرِجُوكُمْ مِنْ دِيارِكُمْ أَنْ تَبَرُّوهُمْ وَ تُقْسِطُوا إِلَيْهِمْ إِنَّ اللَّهَ يُحِبُّ الْمُقْسِطين.‏[ممتحنه/8] خدا شما را از آن باز نمى‌‏دارد كه با كسانى‌كه در دين با شما به كارزار نپرداخته و شما را از خانه‌‏هایتان بيرون نكردند، نيكويى كنيد و درباره آنان دادگر باشید، زيرا كه خدا دادگران را دوست مى‏‌دارد.» اگر نیکی کردن به غیر مسلمانان، نزد حق تعالی پسندیده باشد، آیا نیکی کردن به مسلمانان، حتی اگر هم‌عقیده نباشیم، مورد رضایت حق تعالی نخواهد بود؟ در این صورت ممکن است اتحاد بین مسلمانان صورت گیرد و هیچ هرج و مرجی رخ ندهد؛ پس راهی که این افراد ارائه کرده‌اند، مطمئناً ناقص است.
اگر کسی بخواهد به وحدت، به نحوی عمل کند که حقیقتاً به رضایت حق تعالی برسد و روز قیامت، اهل نجات باشد؛ لازم است به قرآن و اهل بیت عصمت و طهارت (علیهم‌السلام) با هم تمسک جوید. خداوند متعال می‌فرماید: «وَاعتَصِموا بِحَبلِ اللَّهِ جَميعًا وَلا تَفَرَّقوا...[آل‌عمران/103] به‌ریسمان خدا چنگ بزنید و پراکنده نشوید.»
جالب این‌که اهل تسنن، ذیل اين آیه، حدیث ثقلین را آورده‌اند؛ هم‌چون حكمت بن بشير،[1] سیوطی،[2] آلوسی[3] و ...
يعنی راه اتحاد و عدم اختلاف و تفرقه، همان تمسک به قرآن و اهل بیت (علیهم‌السلام) با هم است.

پی‌نوشت:

[1]. حکمت بن بشیر، الصحیح المسبور، ج1، ص444، دار المآثر للنشر والتوزيع والطباعة- المدينة النبوية، 1420ق.
[2]. سیوطی، الدر المنثور، ج2، ص285، دار الفکر، بیروت، بی‌تا.
[3]. آلوسی، روح المعانی، ج2، ص235،  دار الكتب العلمية – بيروت، 1415ق.