پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ به خاطر دارم چند سال پیش، به همراه دوستان برای اردوی جهادی به یکی از روستاهای ایلام رفتیم. گاهی اوقات که خسته می‌شدیم، به دامنه‌ی کوه می‌رفتیم. هوای مطبوع و طبیعت چشم‌نواز خستگی‌مان را به خوشی بدل می‌کرد. یک روز، دم غروب که به روستا برمی‌گشتیم ناگهان 10-12 سگ وحشی به ما حمله کردند. خیلی ترسیدیم. دستپاچه خواستیم فرار کنیم که یکی از دوستان گفت: «فرار نکنید! بایستید!» بعد هم یک قلوه سنگ برداشت و به طرف سگ‌ها پرتاب کرد. یکی دو تا از سگ‌ها کمی عقب رفتند. اما بقیه همچنان ما را در محاصره داشتند. ما که این طور دیدیم، روی زمین هر چه سنگ و چوب و کلوخ دیدیم برداشتیم و به طرف آن‌ها پرت کردیم. چند تا از سگ‌ها زخمی شدند. عاقبت وقتی مقاومت و سرسختی ما را دیدند، ما را رها کردند و رفتند. ترسان و لرزان به روستا برگشتیم و قضیه را برای پیرمردی از اهالی آن روستا تعریف کردیم. پیرمرد گفت: این سگ‌ها رحم ندارند. تابحال پیش آمده چند نفر را ناکار کردند. اما دو چیز شما را نجات داد! یکی تعدادتان (اینکه تنها نبودید) و دیگری ایستادگی‌تان. که اگر فرار می‌کردید آن‌ها دنبالتان می‌کردند و معلوم نبود چه بلایی بر سرتان می‌آوردند.

هفت سال بعد: امروز 15 اردیبهشت 1400 داشتم تصاویر دوستان و همراهان آن اردوی جهادی را تماشا می‌کردم که به یاد آن داستان افتادم. ناخودآگاه ذهنم به سوی انتخابات آتی افتاد. به این فکر افتادم که ما ملتی هستیم که سگ‌های وحشی محاصره‌مان کرده اند. از امریکا، انگلیس، عربستان سعودی و اسراییل گرفته تا گروهک‌های تروریستی که دور تا دور مرزهای ایران، با دندان‌های فشرده و تیغ‌های آخته مترصّد فرصتی هستند که ما را پاره پاره کنند. فکر می‌کنم راه نجات ما همان است که آن پیر خردمندِ روستاییِ ایلامی به ما گفت:
1. اینکه تنها نمانیم. با حضور پر شور در انتخابات، تعداد (عِدّه) خود را به رخ اجنبی بکشیم.
2. اینکه به افراد ترسو رأی ندهیم. بلکه کسانی را انتخاب کنیم که کارنامه‌شان لبریز از عزت و شرف و ایستادگی در برابر وحوش استکبار باشد.