یکی از مخاطبین بزرگوار صفحه طریقت‌نامه سوال کردند که با وجود رضایت خداوند از صحابه، کفر ایشان امری غیر ممکن است؟
برای پاسخ به این مساله، ابتدا باید به این نکته تذکر داد که اگرچه اعلام رضایت خداوند از صحابه صحیح است، اما این اعلام رضایت، تنها برای بخشی از صحابه بوده است که در بیعت رضوان حضور داشتند و نه برای همه صحابه! آن‌گونه که اهل‌سنت معتقد هستند.
خداوند در این‌باره می‌فرماید: «لَقَدْ رَضِيَ اللَّهُ عَنِ الْمُؤْمِنِينَ إِذْ يُبَايِعُونَكَ تَحْتَ الشَّجَرَةِ فَعَلِمَ مَا فِي قُلُوبِهِمْ فَأَنْزَلَ السَّكِينَةَ عَلَيْهِمْ وَأَثَابَهُمْ فَتْحًا قَرِيبًا.[فتح/18] خدا از مؤمنانی که زیر درخت (معهود حدیبیّه) با تو بیعت کردند، به حقیقت خشنود گشت و از وفا و خلوص قلبی آن‌ها آگاه بود که وقار و اطمینان کامل بر ایشان نازل فرمود و به فتحی نزدیک (که فتح خیبر بود) پاداش داد.»
نکته بعد این است که اعلام رضایت خداوند در این آیه، به این معنا است که پس از بیعت رضوان، صحابه‌ای که در این واقعه حضور داشتند، هر کاری که می‌خواهند انجام دهند و هر گناهی که می‌خواهند مرتکب شوند؟
به معنای دیگر باید گفت که اهل‌سنت توقع دارند که چشم به روی کارهای صحابه بسته شود و سراسر تاريخ اسلام را بعد از پيامبر، به‌دست فراموشى بسپاريم و ضابطه اسلامى این آیه «إِنَّ أَكْرَمَكُمْ عِنْدَ اللَّهِ أَتْقاكُمْ.[حجارت/13] همانا گرامی ترین شما، با تقواترین‌تان است.» را زير پا بگذاريم؟! اين چه قضاوت غير منطقى است؟ از سوی دیگر، با توجه به روایاتی که در معتبرترین کتب اهل‌سنت وجود دارد، برخی از صحابه، انسان‌ها خطاکاری معرفی شده‌اند که حتی دچار ارتداد گشته‌اند.
بخارى و مسلم به عنوان مطرح‌ترین علمای اهل‌سنت نقل كرده‌اند كه پيامبر گرامى فرمود: «روز رستاخيز، گروهى از ياران من، بر من وارد می‌شوند، ولى از حوض رانده می‌شوند. می‌گويم، خدايا، آنان ياران من هستند، خطاب مى‌‏آيد: نمى‌دانى بعد از تو چه كردند، آنان به حالت گذشته خود [جاهليت] باز گشتند.»[1]

پی‌نوشت:

[1] بخاری، محمد بن اسماعیل، محقق: محمد زهیر بن ناصر الناصر، دار طوق النجاه، چاپ 1422 ه، ج 8، ص 120. و با عبارتی دیگر در نیشابوری، مسلم بن حجاج، صحیح مسلم، محقق: محمد فواد عبدالباقی، بیروت، دار احیاء التراث، ج 4، ص 2194.