ابن حجر عسقلانی روایتی را از واقعه جنگ خیبر از رسول خدا نقل می‌کند: «فردا پرچم را به دست کسی خواهم سپرد که دوست‌دار خدا و رسولش است و خدا و رسولش دوست‌دار اویند.»
سپس می‌گوید: این‌که پیامبر در این حدیث فرمود: «علی دوست‌دار خدا و رسول اوست و خدا و رسولش دوست‌دار اویند» منظور وجود حقیقت محبت از طرف امیرالمؤمنین است، وگرنه همه مسلمانان در این امر با امیرالمؤمنین شریک هستند، و این اشاره به آیه 31 آل‌عمران دارد (اگر خدا را دوست می‌دارید، پیامبر را پیروی کنید تا خدا شما را دوست دارد)؛ یعنی امیرالمؤمنین تبعیتش نسبت به پیامبرکامل است که متصف شده به محبت خداوند به او، و برای همین است که محبتش علامت ایمان و بغضش علامت نفاق است.
پس اگر دقت کنیم می‌بینم که ابن‌حجر عسقلانی، چگونه این گواهی پیامبر را گسترش داده تا همه صحابه را که در روز خیبر حضور داشتند، خصوصاً (ابوبکر، و عمر) را که باعث شکست سپاه اسلام در آن روز شده بودند، در برگیرد و از ویژگی‌های این گواهی که جز بر علی (علیه‌السلام) منطبق نمی‌شود، چشم‌پوشی کند!
فتح الباری، عسقلانی، ج7 ص72.
منظور او از این سخن، این است که دوستی و علاقه‌ی به هر یک از صحابه، نشانه‌ی ایمان است و بغض و کینه‌ی هر یک از آنان را به دل داشتن، نفاق به‌شمار می‌آید؛ زیرا همگی آنان در یاری و کمک رساندن به پیامبر شریک بودند.
باید به ابن حجر عرض کنیم که این‌طور که گمان می‌کند نیست، بلکه دیگران این‌طور نبودند، تبعیت‌کننده کامل از پیامبر اکرم فقط امیرالمؤمنین بوده و پیامبر فقط این ویژگیها را برای شخص امیرالمؤمنین گواهی کردند، نه کس دیگری!
مقاله: «تلاش ابن‌حجر عسقلانی بر سلب فضایل خاص امیرالمؤمنین که از احادیث فضیلت فهمیده می‌شود»