پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ اینجانب (ادمین ir_bastan در ایتا)، با حدود 11 سال فعالیت مطالعاتی و پژهشی در زمینه باستانگرایی، به قطعیت عرض می‌کنم که اکثریت مدعیان آریایی‌ که من با آن‌ها برخورد داشته‌ام و دیدم که دَم از کوروش و زرتشت و... می‌زنند، برخلاف ادعاهایشان (پندار نیک، گفتار نیک، کردار نیک) بسیار کینه‌ای، فحاش و بدرفتار هستند و تنها اقلیتی از آنان را در ادعاهایشان تا حدی صادق دیدم. یک تجربه:

در یک مأموریت سازمانی، به یکی از شهرهای شمال خوزستان رفتم. در پایان جلسه، یک خانم جوان حدود 22-23 ساله فرصتی برای مشاوره و گفتگو خواست. گفت: «شوهرم زرتشتی شده و من را اذیت می‌کند. وقتی می‌خواهم نماز بخوانم چادر را از سرم می‌کشد، به سجاده لگد می‌زند. اجازه نمی‌دهد قرآن در خانه داشته باشم. به پیغمبر و اهل بیت فحاشی می‌کند. حتی اگر بفهمد دارم نماز می‌خوانم با مُشت و لگد به جان من می‌افتد. نمی‌دانم چه کنم».
من با آن خانم صحبت کردم و راهکارهایی به او ارائه کردم (که جای بحث نیست). اما یک نکته به ایشان گفتم: «به شوهرتان بگویید آن همه ادعای گفتار نیک دارید، چرا به پیامبر فحاشی می‌کنید؟ آن همه ادعای کردار نیک و آزادی ادیان و... همین بود؟!»
خانم پاسخ داد: «بله بارها به اوگفتم. اما می‌گوید گفتار نیک ما این است که به دین شما فحش بدهیم و گفتار نیک ما این است زجرکُشِتان کنیم!»

این یک واقعیت است. تجربه چندین ساله من نشان می‌دهد بسیاری از کسانی که شعار گفتار نیک و آزادی ادیان و انسانیت سر می‌دهند، اگر روزی به قدرت برسند، به احدی رحم نخواهند کرد. امروز (که قدرت ندارند) به حقوق اکثریت احترام نمی‌کنند. چگونه می‌خواهند به حقوق اقلیت‌ها احترام کنند؟ معتقدم این شعارها اکثر قریب به اتفاق، دروغ و حیله است. مثل ماری که پوست نرم و لطیف دارد. اما درونی زهرآلود و کشنده.